ارزیابی جایگاه فضای سبز در شکل گیری مجتمع های مسکونی

انسان و معماری از ازل در دل طبیعت جای داشته اند و به عبارتی طبیعت تشکیل دهنده معماری بوده است. فضای سبز موجود در محیط های مسکونی به عنوان فضایی جهت تلطیف هوا و تنظیم کننده شرایط اقلیمی مناسب و از طرفی، ضامن زندگی کوچک و مانوس درونی در برابر فضای باز و ناامن بیرونی می باشد. یکی از مهم ترین ابعاد مورد توجه در طراحی مجتمع های مسکونی، ظهور و بروز عناصر طبیعت می باشد. تلفیق فضای زندگی با گیاهان و فضای سبز در عمده خانه های سنتی موجود در سرزمین های اسلامی واجد اهمیت بسیاری بوده است و در حقیقت یکی از ابعاد پنهان مساکن اسلامی است که بسته به بسترهای اقلیمی و جغرافیایی، نمود و ظهور متفاوتی را داشته است. اگر چه در دوره معاصر جدا شدن فضای سکونت از زمین و استقرار آن در ارتفاع، مشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل می کند؛ اما انسان را از طبیعت و زمین دور می کند. سوال طرح شده این است که: فضای سبز در شکل گیری مجتمع های مسکونی دارای چه جایگاه و ثمراتی بوده و نحوه ظهور و شکل گیری آن چگونه می باشد؟ روش پژوهش در این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی است که هدف مطالعه بر الگوهای شکل گیری طبیعت در فضاهای مسکونی می باشد. نتایج حاصله از این تحقیق می تواند به عنوان سرآغازی برای بازآفرینی مفهوم طبیعت در فضاهای مسکونی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

انسا ن ، فضای سبز ، مجتمع مسکونی ، معماری معاصر.