نقش اقلیمی حیاط مرکزی به عنوان یکی از عناصر پایداری معماری ایرانی در تامین آسایش خانه های بومی اقلیم گرم و خشک

خصوصیات فرهنگی و اقلیمی موجود در مناطق گرم و خشک ایران منجر به شکل گیری راهکارهای هوشمندانه شد. استفاده از فضاها و برخی المانهای معماری متاثر از همین راهکار را میباشد، که میتوان از آن تحت عنوان معماری بومی یاد کرد. بادگیر، حیاط مرکزی، شوادان و غیره جزء اصلی این معماری هستند. یکی از شیوه های رایج در معماری کویری ایران استفاده از حیات مرکزی است که دارای کاربرد اقلیمی و فرهنگی میباشد. خانه های بومی در فلات مرکزی ایران جزء بارزترین نمونه های هماهنگی انسان با طبیعت است. با صرف نظر از بحث فرهنگی که خارج از موضوع تحقیق پیش رو است، حیات مرکزی با کاربرد اقلیمی به شیوه سیستم های طبیعی نقش مهمی در کاهش مصرف انرژی ایفا میکند. حیاط مرکزی در خانههای کهن ایرانی و در بسیاری از نقاط کشورمان وجود دارد که با بهره گیری از عناصر طبیعی همچون آب، پوشش گیاهی و نور شرایط آسایش و زیست اهالی خانه را تا حد زیادی ممکن ساخته است. عناصر موجود در حیاط مرکزیی هم به لحاظ بصری و هم از طریق افزایش رطوبت نسبی مانند یک سیستم سرمایش طبیعی عمل کرده و سبب بهبود در عملکرد گرمایی شده است

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، حیاط مرکزی ، پایداری ، آسایش اقلیمی.