جایگاه سبک پایدار در معماری قرن چهاردهم خورشیدی شهر تهران

لزوم حفظ انرژی های طبیعی ، کاهش استفاده از سوخت های فسیلی ، همزیستی با محیط زیست و اقلیم و کاربرد مصالح تجدید پذیر و هماهنگ با محیط طبیعی از اهداف اساسی معماری پایدار است . معماری سنتی ایران واجد اصولی بوده که در مفاهیم و مصادیق آن می توان زمینه هایی از خصوصیات معماری پایدار را یافت . سبک پایدار در نیم قرن اخیر بصورتی بطئی و نامحسوس در حوزه معماری ایران و به ویژه شهر تهران نفوذ کرده است . اگر چه علیرغم اهمیتی که این نوع معماری در تاریخ معاصر غرب دارد، در ایران استقبال چندانی از آن نشده و معدود بناهای طراحی شده با این سبک غالبا، در شهر تهران احداث گردیده اند. در این نوشتار سعی شده است ، ضمن بررسی سیر تحول پیدایش معماری پایدار در غرب و ریشه های این سبک در معماری بومی و سنتی ایران، جایگاه این نوع معماری در در دوره های پهلوی و جمهوری اسلامی در قرن چهاردهم خورشیدی مورد تحلیل قرار گیرد. در این پژوهش از شیوه ی تحقیق توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه ای و وبسایت های علمی پژوهشی و نشریه های مرتبط با موضوع انجام گردیده است .

کلیدواژه ها:

سبک پایدار ، معماری معاصر ، تهران ، ایران