راهکارهای همساز با اقلیم و تامین آسایش حرارتی با بهره گیری از معماری بومی در خانه های مناطق سرد و کوهستانی

در مناطق سردسیر، سرما و مشکلات ناشی از آن و همچنین مرتفع ساختن آنها همواره از دغدغه های بومیان بوده است. سرمای طولانی در این مناطق معماران بومی را بر آن داشته است، تا با شگردهای اقلیمی شرایط سخت محیطی را برای ساکنان سهولت بخشند. بناهای بومی واقع در مناطق سرد و کوهستانی با تاثیرپذیری از عواملی نظیر اقلیم، طبیعت پیرامون و الگوی معیشت خانواده ها بنا شدهاند. که بر این اساس بهره گیری از ویژگی های محیط، همسازی با طبیعت و اقلیم، استفاده از مصالح بوم آورد و غیره از ویژگی های مهم در این نوع از طراحی محسوب میشود. خصوصیات فوق نمودی از معماری بومی و طراحی مبتنی بر اقلیم است. طراحی اقلیمی به دنبال ایجاد هارمونی با طبیعت پیرامون خود است، که این امر در ابتدا مستلزم شناخت اقلیم و نحوه صحیح ارتباط و بهره برداری از آن میباشد. فنون محلی فرآیند سادهای است که به واسطه آن موجبات آسایش ساکنین و بخشی از نیازهای عملکردی آنها با حداقل هزینه و بدون نیاز به سوخت های فسیلی و تکیه بر انرژیهای پاک تامین شده است. علاوه بر آن فضاهای مورد نیاز در بخشهایی از بنا نیز تعبیه گشته است. فضاهای حرارت زا از جمله این فضاها هستند، که معماران در این پهنه اقلیمی به کمک این فضاها برای گرم کردن بخشی از بنا استفاده میکردند، مانند تنورخانه که فضایی بسته به آن اختصاص داده میشد. یا با قرار دادن فضاهای دامی در طبقه همکف در تامین گرمایش بخشی از خانه نقش موثری داشته اند.

کلیدواژه ها:

آسایش حرارتی ، معماری بومی ، حیاط مرکزی.