بررسی اثر تراکم پذیری و باربری خاک های رسی با استفاده از آب مغناطیسی

دلیل اصلی مطرح کردن فرضیه کیفیت آب در تراکم خاک های ریزدانه، استفاده شدن آب شرب در آزمایشگاه برای ارایه درصد رطوبت بهینه جهت به حداکثر رساندن تراکم است. حال آن که در عمل آب متفاوتی برای این منظور استفاده می شود. برخی از انواع آب ها که توسط پیمانکار مورد استفاده واقع می شود عبارتند از: آب شور، آب چشمه، آب گل آلود، آب آهک دار، گچ دار و غیره. هر چند با تکرار غلطک زدن یا استفاده از غلطک های قوی تر سعی در جبران کاستی ها و بالا بردن وزن مخصوص خاک می گردد؛ اما به هر حال هزینه ناشی از آن آنقدر کم نیست که بتوان به راحتی از آن گذشت. بنابراین مطالعات بر روی آب هایی با ویژگی های متفاوت (آب شرب شهرستان سبزوار، آب مغناطیسی) متمرکز شد؛ ویژگی های ژئوتکنیکی و مکانیکی بر روی نمونه ها، شامل حدود اتربرگ، تراکم پروکتور و مقاومت فشاری تک محوره بررسی گردید. با انجام آزمایش با آب مغناطیسی باعث ایجاد تغییر در عملکرد یون های خاک و افزایش چشمگیری در چسبندگی و باربری خاک نسبت به آزمایش با آب معمولی گردید. استفاده از آب مغناطیسی موجب کاهش رطوبت بهینه خاک رس به مقدار ۳% گردید. درهمین حال حداکثر وزن مخصوص خشک متوسط نمونه ها تقریبا ۵% افزایش پیدا کردند. با مقایسه مقاومت فشاری نمونه های معمولی و مغناطیسی، این نتیجه حاصل می گردد که استفاده از آب مغناطیسی باعث افزایش چشمگیر نیروی محوری قابل تحمل برای نمونه ها تا حدود ۳۷.۵% می شود.

کلیدواژه ها:

تراکم پذیری ، مقاومت فشاری تک محوره ، آب مغناطیسی ، خاک رس