رابطه متقابل کیفیت معماری محیط مسکن و سلامت عمومی جامعه روستایی، مطالعه موردی: روستای تشنیز

امروزه با وجود پیشرفت انسان ها در علوم مختلف، عوامل زیادی بهداشت و سلامت عمومی آن ها را تهدید می کند. صرف نظر از عواملی مانند سوانح طبیعی، بیماری های عفونی و ...، محیط کالبدی خود می تواند یکی از این عوامل تهدید باشد. مسکن محیطی کالبدی است که ما بیشترین زمان خود را در طول شبانه روز در آن می گذرانیم. سلامت محیط معماری که بیشتر از نوع پیشگیرانه است تا از نوع درمانی، در کشور ما موضوعی نو است. این موضوع به ویژه در حوزه روستاها کمتر مورد توجه بوده است. روستاها در ایران از جوامع بزرگ هستند و توجه به سلامت مردم در روستاها می تواند میزان رضایت از زندگی و کیفیت آن را افزایش دهد و از سویی دیگر، هزینه های درمانی مردم و دولت را بکاهد. رسیدن به این هدف و کیفیت بخشی به زندگی روستانشینان از طریق توجه به معماری منازل و رابطه آن با سلامت ساکنان، یک گام اساسی محسوب می گردد. نمونه مورد مطالعه این تحقیق، روستای تشنیز در شهرستان کیار استان چهار محال بختیاری است. با علم به اینکه سنجش کیفیت در حوزه معماری و محیط به دلیل دخالت فاکتورهای تاثیرگذار متعدد، بسیار مشکل و پیچیده است، در نمونه مورد مطالعه این تحقیق، میزان کیفیت معماری روستا با استفاده از پرسشنامه رضایت ساکنین از معماری محیط مسکن خود برآورد شد. برای سنجش سلامت مردم، از پرسشنامه سنجش سلامت عمومی گلدبرگ (GHQ) استفاده شده است. معیارهای کیفی این دو پرسشنامه به معیار کمی تبدیل شد. با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و از روش تحلیل همبستگی، رابطه بین دو متغیر کیفیت محیط معماری مسکن و سلامت عمومی مشخص گردید. یافته ها و نتایج نشان می دهد که رابطه معناداری میان سلامت عمومی ساکنین روستا و محیط کالبدی پیرامونی آن ها وجود دارد و همچنین اینکه برای افزایش سطح سلامت عمومی، باید به زنان در محیط معماری توجه بیشتری نمود.

کلیدواژه ها:

سلامت عمومی ، محیط معماری ، مسکن ، روستا