بررسی یکپارچگی دوچرخه با سیستم های حمل ونقل شهری

با گسترش شهرها و به سبب آن استفاده ی روزافزون از وسایل نقلیه ی موتوری، پیامدهای مخربی در محیط پیرامون انسان به وجود آمده است. این پیامدها به شکل های گوناگونی محیط زیست را تحت الشعاع قرار داده اند. از مهم ترین عوارض و پیامدهای ناگوار، می توان به آلودگی هوا، آلودگی صوتی و راهبندان های ترافیکی در سطح معابر اشاره کرد. این پیامد ها باعث آسیب های زیاد و گاها جبران ناپذیری به انسان و محیط پیرامون آن می شوند. بیماری های متعدد، اختلال در آسایش شهروندان، اتلاف زمان و استفاده ناکارآمد از انرژی از جمله آسیب های احتمالی می باشند. در این راستا محققین به دنبال راهکارهایی برای کاهش استفاده از وسایل نقلیه ی موتوری می باشند. در این بین مفهومی تحت عنوان حمل و نقل پایدار که بر شاکله ی توسعه پایدار استوار است، زاییده شد. این مفهوم بر استفاده ی بهتر از منابع موجود درجهت حفظ آن ها برای آیندگان، تاکید دارد. برای محقق ساختن مفهوم حمل ونقل پایدار، می بایست به استفاده از وسایل نقلیه ی غیرموتوری مثل دوچرخه سواری و پیاده روی به عنوان شیوه سفر اهتمام بیشتری ورزید. در درجه ی دوم نیز توصیه می شود از سیستم های حمل و نقل همگانی به عنوان یک سیستم ترکیبی با وسایل نقلیه غیرموتوری استفاده شود. در این بین استفاده از دوچرخه به دلیل مزیت های فراوانی که برای انسان و محیط زیست دارد، مورد توجه خاصی قرار گرفته است. با این حال محدودیت هایی مانند مسافت های طولانی برای دوچرخه سواری زمان بر و طاقت فرسا است، که باعث می شود مدیران شهر ها دوچرخه سواری را به عنوان یک شیوه انتقالی با سیستم حمل ونقل همگانی ادغام کنند. در این مقاله نیز سعی شده است تا با بررسی مطالعات انجام شده، به بررسی بیشتر این موضوع بپردازیم.