عوامل عوامل موثر بر تاب آوری بافت های فرسوده از منظر زیست پذیری (نمونه موردی: محله دباغان - شهر قزوین)

امروزه تاب آوری راهی مهم برای تقویت جوامع و شهر با استفاده از ظرفیت های آنها مطرح می شود و تعاریف، رویکردها، شاخص ها و مدل های سنجش و ارزیابی گوناگونی در زمینه تاب آوری شکل گرفته است. جوامع شهری برای بازگشت سریع به وضعیت پیش از بحران در زمان وقوع مخاطرات طبیعی به دنبال دست یابی به شرایطی هستند که تا حدودی از خسارات وارده کم نماید. به همین منظور شناخت و ارزیابی میزان خطر پذیری نسبت به مخاطرات طبیعی و ریشه یابی علل ان برای رسیدن به شهر تاب آور ضروری می باشد. در سال های اخیر رشد بی رویه جمعیت و خسارت های فراوان ناشی از مخاطره های طبیعی و انسانی به کالبد و محیط شهرها موجب شده است تا تاب آوری به اهداف مهم شهرها تبدیل شود. بدین منظور در این پژوهش به بررسی و ارزیابی بافت فرسوده محله دباغان شهر قزوین پرداخته میشود. در پژوهش حاضر به لحاظ هدف تحقیق کاربردی است که با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. روش تحقیق در این پژوهش به طور کلی ، اسنادی ، میدانی و پیمایشی است. در ادامه به بررسی و شناسایی روش پژوهش و معرفی روش های تحلیل پژوهش پرداخته شد که در این پژوهش از روش جدول تحلیلی و راهبردی سوات استفاده شد. در روش جدول سوات ا در ۵ بعد کاربری،کالبدی، دسترسی،زیست محیطی و اجتماعی مورد بررسی قرار گرفت که در نهایت نیز پیشنهادات در راستای ورودی محله در خیابان سلامگاه، بافت مسکونی تخریب شده در محله سلامگاه، جلوخان آستان مقدس امامزاده حسین(ع)، محوطه محدوده تاریخی میمون قلعه و محدوده خیابان باب الجنه در پشت آستان مقدس امامزاده حسین (ع) ارایه شد که میتوانند سطح زیست پذیری و تاب آوری را در محله دباغان افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، زیست پذیری ، روش تحلیلی سوات ، بافت فرسوده محله دباغان