رویکرد هنر و معماری اسلامی سنتی و هویت شهری در توسعه پایدار و گردشگری کلانشهرها

گردشگری امروزه در چهار چوب طرح های آزمایشی اعم از ملی- منطقه ای و محلی به عنوان یکی از ابزارها و مولفه های مهم توسعه و محرومیت زدایی کلانشهرها به شمار می رود. گردشگری که مهمترین عامل عمران منطقه است، فعالیتی ارزآور و متعادل کننده است که موجب توسعه اقتصادی و اجتماعی در سطح منطقه شده وتوزیع عادلانه درآمد و همچنین سطح اشتغال را دنبال دارد. به طوری که حجم مبادلات بین المللی گویای آن است که این صنعت در جهان بالای ۲۰ % کل مبادلات بین المللی با جریان توریسم داخلی آغاز میگردد و در بعضی از کشورها درآمد ارزی ناشی از این صنعت یکی از منابع عمده در جهت تقویت اقتصادی ملی و توسعه روز افزون آنها به شمار می رود. در این میان گردشگری همراه با واژه هویت شهری و شهر اسلامی همگام بوده که پایه های گردشگری را مستحکم می نماید. معماری سنتی شامل آیتم های متفاوتی از لحاظ اقلیمی، جغرافیایی و فرهنگی می باشد. معماری بومی به عنوان عنصری انسان ساخت در برگیرنده آیتم های اقلیم، فرهنگ، تاریخ، در هر مرز و بوم است و زبان گویای کالبدی ایشان می باشد، که تاریخ یک مکان را در ازمون های مختلف با هماهنگی با طبیعت و موجودیت پیرامون خود حفظ نموده است.توجه به توریسم و گردشگری در ده های اخیر باعث شده که محیط های طبیعی مربوط به توریسم که عمدتا منابع ثروت کلانشهرها تلاقی می شوند، به دلیل استفاده بی رویه رو به نابودی می گذارند. به همین دلیل مقابله با این موضوع، مسئله اکوتوریسم و حفظ منابع در ارتباط با توریسم در شهر های بزرگ به بحث مهمی در جوامع مختلف بین المللی تبدیل شده است. نیاز طبیعی انسان به در دل طبیعت زیستن از سمتی و دوری انسان از طبیعت و ماشینی شدن بیش از حد زندگی ها، هیاهوی شهر ها، ترافیک ها، آلودگی ها ی هوا، آب، آلودگی صوتی و همه و همه دست به دست هم داده و انسان را وا میدارد که اوقات فراغت را به سمت طبیعت باز گشته و ساعاتی را در دل آن بگذراند.

کلیدواژه ها:

معماری و هنر اسلامی ، معماری سنتی ، هویت شهری ، گردشگری.