بهره گیری از انرژی تجدیدپذیر باد در ساختمان های معاصر با رویکرد باززنده سازی عناصر معماری سنتی جهت کاهش مصرف انرژی. (نمونه موردی؛ بادگیر)

بر اساس آمارهای منتشر شده حدود ۴۰ درصد انرژی جهان، به مصرف ساختمان ها خصوصا فضاهای مسکونی می رسد؛ که این امر باعث تحمیل هزینه های بسیار، از بین رفتن منابع طبیعی، افزایش سوخت های فسیلی و آلودگی محیط زیست می شود. لذا صرفه جویی در مصرف انرژی بیش از قبل ضرورت پیدا می کند. با توجه به محدود بودن انرژی های تجدیدناپذیر، بهره گیری از انرژی های جایگزین راهکار مناسبی برای حل این معضل می باشد. متنوع بودن شرایط اقلیمی در کشور ایران دست طراحان را برای استفاده از انرژی های تجدیدپذیر باز گذاشته است. در معماری گذشته ی ایران هم این امر مستثنی نبوده است و در اقلیم های مختلف، همواره معماران در پی استفاده از انرژی های طبیعی، توسط عناصر متعددی بوده اند. بادگیر به عنوان شاخص ترین عنصر در بهره گیری از انرژی تجدید پذیر باد در معماری سنتی ایران با هدف تامین انرژی سرمایشی و فراهم کردن تهویه ی خانه ها مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده از این عنصر در معماری گذشته بسیار متداول بوده است ولی امروزه با توجه به مشکلات متعددی از قبیل مرتفع شدن و متراکم شدن ساختمان ها، آلودگی هوا و... نمی توان از آن به همان شکلی که در گذشته استفاده می شد، بهره جست. این پژوهش از طریق منابع کتابخانه ای، به دنبال آن است که بتواند ضمن باززنده سازی بادگیرها و ایجاد تغییراتی در ساختار فرمی و ترکیب آن ها و تطبیق با معماری مدرن، مجددا از عملکرد این عنصر متناسب با نیازهای امروزی بهره مند شود.

کلیدواژه ها:

انرژی های تجدیدپذیر ، باد ، طراحی اقلیمی ، بادگیر سنتی ، بادگیر مدرن ، کاهش مصرف انرژی.