چشم اندازاحیای بافت فرسوده با نظر به رویکرد پایداری در محله دردشتی اصفهان

محله به عنوان مفهومی کالبدی- اجتماعی در تاریخ شهرهای ایران و جهان از ابعاد مختلف، حائز اهمیت و واجد کارایی های فراوان بوده است.رهایی از رنج های محرومیت اجتماعی تنها زمانی حاصل می شود که احیای اجتماع محلی به صورت یکپارچه با شهر باشد. برای دستیابی به این مورد و شمول اجتماعی، احیا باید مردم کافی را برای احداث مجدد این ناحیه به صورت یک اجتماع محلی پایدار جذب کند که این ظرفیت حمایت کاملی از خدمات عمومی را خواهد داشت. این به معنای یک ناحیه بسیار وسیع از زمین های خالی است که باید خصوصا به صورت مسکونی باز توسعه یابد. یافته های مقاله تحت عنوان درس هایی از آن چه که در توسعه محلی پایدار کار می کنند را ترسیم می کند. این یک دیدگاه حیاتی جدید و منحصر به فرد کاربردی است که بر اساس مورد، به چشم انداز اجتماعی توجه می کند و آن چه را که اکنون در خصوص رویکرد محله – مبنا درک می شود را اضافه می کند. در عوض بر چشم انداز اجتماعی با رویکرد محله – مبنا و احیای شهری پایدار بر اساس آن تاکید می کند.احیای شهری در محله دردشتی بیشتر به واسطه مسکن در بافت فرسوده مورد بررسی قرارگرفته است که نقش بسزایی در احیای بافت تاریخی دارد. روش مطالعه ی این مقاله توصیفی و براساس بررسی میدانی است که تلاش شده به وسیله ی بررسی نمونه موردی در محله دردشتی اصفهان نمونه ای ازچشم انداز اجتماعی را بررسی کند و نشان دهد که چگونه چنین تکنیک آنالیز، می تواند در محله ها به عنوان پایداری برای طرح های جامع نه تنها برای تایید توسعه آن ها بلکه برای حمایت از برنامه های طراحی قابل پایداری احیای شهری که هدف آن هاست، مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

چشم انداز ، احیا ، بافت فرسوده ، پایداری ، محله دردشتی