اولویت بندی پارک های شهر اصفهان با تاکید بر مفهوم بازی پذیری و سرزندگی (نمونه موردی: پارک های صفه، غدیر، آبشار و ایثارگران شهر اصفهان)

گسترش شهرها و افزایش بی رویه وسایل نقلیه موجب شده که کودکان امکان استفاده بسیاری از فضاها و زمین های مناسب بازی را نداشته باشند؛ درحالیکه فضاهای شهری به ویژه پارک های شهری می توانند بیشترین تاثیر را در پرورش خلاقیت کودکان و سرزندگی فضاهای عمومی داشته باشند. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش کیفی-کمی است، ابزار مورد استفاده در پژوهش در گام نخست مطالعات کتابخانه ای و در گام های بعدی برداشت میدانی و پرسشنامه است. در نخستین مرحله مولفه های برآمده از مبانی پژوهش در سه دسته مولفه محیطی، مولفه تعلق پذیری و مولقه دسترسی پذیری گردآوری شده اند. در ادامه هر یک از این مولفه ها شامل تعدادی شاخص مرتبط بوده اند که در ۴۸ پرسشنامه توسط افراد مراجعه کننده به سه پارک صفه، غدیر، آبشار و ایثارگران مورد سوال قرار گرفته اند. نتایج برآمده از پرسشنامه به کمک نرم افزار Expert Choice مورد تحلیل و مقایسه زوجی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که در دسته مولفه محیطی، شاخص های نور پردازی و وجود دسترسی پیاده و حمل و نقل عمومی بالاترین امتیاز را به دست آورده است؛ در دسته تعلق پذیری شاخص های امنیت و کاربری های جاذب جمعیت بالاترین امتیاز را کسب کرده اند و در نهایت در مولفه دسترسی پذیری شاخص های نورپردازی و امنیت بالاترین امتیاز را از آن خود کرده اند. همچنین پارک صفه با توجه به معیارهای تعریف شده برای متغیر بازی پذیری در جایگاه نخست و پارک غدیر در جایگاه دوم و پارک ایثارگران در جایگاه سوم وپارک آبشار در جایگاه آخر قرار گرفته است. همچنین از نظر کیفیت سرزندگی نیز همین ترتیب تکرار شده است.

کلیدواژه ها:

بازی پذیری ، پارک های شهری ، اولویت بندی ، سرزندگی