بررسی تحولات امید زندگی مجردی در ایران با استفاده از جداول خالص زناشویی: دوره ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰

جداول خالص زناشویی با ریزش جمعیت یک نسل فرضی بر اثر ازدواج و همزمان با در نظر گرفتن احتمالات مرگ ومیر، امید زندگی مجردی یا تعداد سال های انتظار برای ازدواج و یا مرگ را برای سنین مختلف زناشویی محاسبه می کند. در این مطالعه با استفاده از داده های سرشماری سال های ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰، جداول خالص زناشویی در دو زیرگروه اجتماعی افراد "باسواد" و "بی سواد"، برای تمامی سنین (۴۹-۱۰ سال) ساخته شد. یافته ها نشان می دهند تعداد سال های انتظار برای ازدواج مردان و زنان باسواد در بدو تولد در سال ۱۳۹۰ به ترتیب ۳۳/۲۶ و ۱۸/۲۴ می باشد که نسبت به سال ۱۳۸۵ تقریبا ۷/۰ سال افزایش یافته است. در میان افراد بی سواد نیز هر چند سال های انتظار کمتری را نسبت به افراد با سواد تجربه می کنند، این شاخص افزایش یافته است. در سال ۱۳۹۰، تعداد سال های انتظار برای ازدواج و یا مرگ برای کلیه سنین زیر ۳۰ سال بالاتر از ۱۳۸۵ است. این تغییرات، افزایش درصد ازدواج های با تاخیر را طی این دوره نشان می دهد. همچنین طی دوره ۱۳۹۰-۱۳۸۵، حدود ۹۳ درصد از افراد تا سن ۴۹ سالگی ازدواج می کنند. حدود ۵ درصد تا این سن بدون اینکه ازدواج کرده باشند، با واقعه مرگ روبرو می شوند و حدود ۲ درصد نیز هرگز ازدواج نمی کنند.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: امید زندگی مجردی ، جداول خالص زناشویی ، وضعیت سواد ، تاخیر در ازدواج ، ایران