رابطه خطرپذیری، توانایی دیداری فضایی و بازداری پاسخ معتادان مراکز ترک اعتیاد

بازداری پاسخ به عنوان اساسی ترین کارکردهای اجرایی، در ناهنجاری های مربوط به رفتارهای پرخطر مانند اعتیاد دچار اختلال میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خطرپذیری و توانایی دیداری فضایی با بازداری پاسخ معتادان شهر تهران بود. طرح پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری مراجعهکنندگان به مراکز ترک اعتیاد در شهر تهران بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار های پژوهش آزمون نرم افزاری استروپ SCWT) (۱۹۳۵))، ترسیم ساعت (CDT) (۱۹۸۶) و تست خطرپذیری بادکنکی (BART) (۲۰۰۲) بودند.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد بین نمره تداخل بازداری پاسخ با خطرپذیری و بین زمان تداخل بازداری پاسخ با ترسیم ساعت در مرحله اول رابطه منفی معنادار وجود دارد. اما بین نمره تداخل با توانایی دیداری فضایی، زمان تداخل و خطرپذیری و زمان تداخل و توانایی دیداری فضایی (ترسیم ساعت در مرحله دوم) رابطه معناداری وجود نداشت. توانایی دیداری فضایی و خطرپذیری ۳۰ درصد توانایی پیش بینی بازداری پاسخ را دارند. جایگاه مغزی مشترک در لوب فرونتال، احتمالا تبیین کننده همبستگی خطرپذیری با بازداری پاسخ است و عدم معناداری بین بازداری پاسخ و حافظه دیداری-فضایی را میتوان ناشی از تفاوت در نوع انتقال دهنده های دخیل در این دو فرایند دانست.

کلیدواژه ها:

اعتیاد ، بازداری پاسخ ، توانایی دیداری فضایی ، خطرپذیری