بررسی تاثیر آموزش همتا بر امید بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور :یک مطالعه نیمه تجربی

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 144

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SRCSRMED07_204

تاریخ نمایه سازی: 14 فروردین 1401

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: تالاسمی ماژور یکی از شایع ترین بیماری های ژنتیکی و مزمن در عصر حاضر می باشد.عوارض روانشناختی این بیماری می تواند بر روی امید بیماران تاثیر بگذارد.با توجه به نقش مهم آموزش، یافتن یک روش آموزشی مناسب حائز اهمیت است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر آموزش همتا بر امید بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور اجرا گردید.مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بر روی ۵۰ بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در شهر زابل در سال ۱۳۹۹انجام شد. نمونه ها به روش نمونه گیری مستمر در یک گروه مداخله قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی و مقیاس امید اشنایدر(SHS) بود.پس از انتخاب و آموزش به همتایاران واجد شرایط،بیماران به مدت ۶۰ دقیقه طی ۲جلسه به صورت گروهی تحت آموزش قرار گرفتند.یک ماه پس از آموزش سطح امید بیماران سنجیده شد. داده ها در نرم افزارSPSS نسخه ۲۰ وارد شده و جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آمار توصیفی و تحلیلی از جمله آزمون تی زوجی استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در این مطالعه (۴/۲۴) ۲۴/۵ سال بود.یافته های این پژوهش بیانگر آن بود که امید کلی در مرحله پیش آزمون با میانگین و انحراف معیار ۵/۸۲ ± ۲۶/۷۲ و در پس از آزمون با میانگین و انحراف معیار ۵/۱۱ ± ۲۸/۲۱ افزایش یافت که از لحاظ آماری معنی دار بود (P=۰/۰۲۸). در بعد تفکر راهبردی نیز نتایج آزمون تی زوجی نشان دهنده تفاوت معنی دار بود (P=۰/۰۱) ولی در بعد تفکر عاملی علیرغم افزایش، تفاوت معنی دار آماری نداشت(P=۰/۲۹۷).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه موید آن است که آموزش همتا می تواند باعث بهبود امید در بیماران تالاسمی ماژور گردد. لذا با توجه به این که این روش آموزشی آسان،کم هزینه و مبتنی بر تجربیات است. میتواند در کنار عملکرد پرسنل بهداشتی درمانی استفاده شود.

نویسندگان

محمدصادق سرگلزائی

دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری، کمیته تحقیقات دانشجویی ،دانشکده پرستاری و مامائی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

مهناز سیدالشهدائی

مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری، گروه پرستاری داخلی جراحی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

آلیس خاچیان

مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری، گروه پرستاری داخلی جراحی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

حمید حقانی

گروه آمار زیستی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران