اثرات عمل آوری با پرتو الکترون، پراکسید هیدروژن و اسید هیدروبرومیک بر ارزش تغذیه ای بقایای ماش

این پژوهش به منظور بررسی اثر تیمارهای پرتو الکترون (۱۵۰ و ۲۰۰ کیلوگری)، پراکسید هیدروژن (۱۳۲ میلی لیتر در کیلوگرم) و اسید هیدروبرومیک (۶۰ میلی لیتر در کیلوگرم) بر ترکیب شیمیایی و تجزیه شکمبه ای ماده خشک بقایای ماش انجام شد. پس از عمل آوری، ماده خشک، ، ماده آلی، پروتئین خام، چربی خام و الیاف خام توسط روش های استاندارد تعیین شدند. آزمایش تجزیه پذیری با فن کیسه های نایلونی و با استفاده از سه راس گوسفند نر نژاد دالاق مجهز به فیستولای شکمبه ای انجام شد. از زمان های صفر، ۴، ۸، ۱۲، ۲۴، ۴۸، ۷۲ و ۹۶ ساعت برای انکوباسیون شکمبه ای نمونه ها استفاده شد. درجه بلورینگی نمونه ها با استفاده از تکنیک پراش پرتو ایکس تعیین شد. همه تیمارها باعث افزایش مقدار خاکستر خام و کاهش مقدار ماده آلی شدند. پروتئین خام توسط تیمارهای اسید هیدروبرومیک، پرتو الکترون (۱۵۰ و ۲۰۰ کیلوگری) و اسید هیدروبرومیک+ پرتو الکترون (۱۵۰ کیلوگری) افزایش یافت. عمل آوری مقدار الیاف خام را کاهش داد. بیش ترین کاهش در تیمار پرتو الکترون (۱۵۰ کیلوگری) مشاهده شد. عمل آوری باعث افزایش تجزیه پذیری موثر ماده خشک در سرعت های عبور ۲، ۵ و ۸ درصد در ساعت شد. پرتو الکترون (۱۵۰ و ۲۰۰ کیلوگری) و استفاده توام از پرتو الکترون و ترکیبات شیمیایی بیش‎ترین تاثیر را در افزایش تجزیه پذیری موثر ماده خشک داشتند. با بررسی الگوی پراش پرتو ایکس مشاهده شد که تمامی تیمارها باعث کاهش درجه بلورینگی نمونه های بقایای ماش شدند. در مجموع، تیمارهای پرتو الکترون، اسید هیدروبرومیک و ترکیب آن ها تاثیر بیشتری در بهبود ارزش تغذیه ای بقایای ماش داشتند.

کلیدواژه ها:

ارزش تغذیه ای ، اسید هیدروبرومیک ، بقایای ماش ، پراکسید هیدروژن ، پرتو الکترون