ارزیابی تاثیر مدیریت واحد شهری و تاثیر آن در اداره کلانشهر تهران

یکی از ویژگی های چند دهه اخیر ، شهری شدن و جهانی شدن شهرها می باشد. این خصیصه بویژه در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران که با رشد شدید شهرنشینی مواجه است، بیشتر نمود دارد. در حال حاضر این وضعیت به یک بحران بزرگ در تحوء مدیریت توسعه شهری و شهرسازی منجر شده است. در این تحقیق سعی بر آن است با بررسی ساختار نظام مدیریت شهری تهران به تبیین چالشها و فرصتی که این نظام پی داشته، به تحلیل ویژگی های ساختار عمومی مدیریت سنتی و چندگانه شهر تهران پرداخته شود. از مهم ترین چالش های مدیریت شهری تهران باید به مسئله تعداد مدیریتی، بحران مسکن حاشیه نشینی، بهره برداری بی رویه از منابع زمین، مسئله شوراها و شهرداری و ... اشاره نمود. در این شرایط مدیریت توسعه شهری تهران با بحران های اجتماعی اقتصادی، مدیریتی و نارسائی طرح های توسعه و عمران شهری روبرو است. مجموعه این شرایط ایجاب می کند که نظام مدیریت توسعه شهری در تهران متحول گردد که این امر به آسانی میسر نمی گردد و نیاز بهیک فر آیند و ((دوره گذار)) دارد. محتوای اصلی این دوره گذار عبارت است از: تغییر الگوی رایج مدیریتی و حرکت به سمت ((پارادایم برنامه ریزی راهبردی)) که از پویایی، انعطاف پذیری و انطباق پذیری زیادی برخوردار است. در این پژوهش بر اساس پارادایم برنامه ریزی راهبردی و با استفاده از تحقیقات انجام شده، برخی از مهم ترین راهبردها و راهکارهای اصلاح نظام مدیریت توسعه شهری در تهران بطور خلاصه معرفی شده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی بوده است و هدف اصلی تحقیق دستیابی و شناخت به مشکلات عدیده ای است که بر ساختار مدیریت شهری تهران قرار دارد. نتیجه ی بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که عدم انطباق مدیریت شهری با شرایط جدید در طول زمان متمادی مشکلاتی همچون تعدد و چندگانگی مدیریت شهری و نواقص و قدیمی بودن قوانین شهری، وجود برنامه ریزی از بالا به پایین و عدم مشارکت شهروندان در مدیریت شهری و غیره می شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت واحد ، برنامه ریزی ، چالش ، توسعه شهری ، کلانشهر تهران