بررسی رشد شخصیتی فرزندان در تعامل با عدم سازگاری زوجین از منظر اسلام و روانشناسی

خانواده اولین و مهمترین نهادی است که پایه­های شخصیتی فرزندان در آن پی­ریزی می­شود و کانون انسان­سازی یا تخریب شخصیتی است. این سیستم دارای مرزها، تعاملات، ساختار و نقش­هایی است که مهم­ترین بخش آن با رابطه و تعامل آغاز می­گردد. این تعاملات می­توانند سازگارانه یا ناسازگارانه باشند که در نتیجه تعاملات ناسازگارانه امکان ایجاد مسائل اساسی می­باشد. مشکلاتی نظیر سردی روابط زوجین، ایجاد اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب و غیره در روان هریک از زوجین و مهم­تر از همه رشد شخصیت فرزندان. شکل­گیری شخصیت وابسته به عوامل مختلفی است که اساس آن ارتباط صحیح والدین با خود و در گام دوم رابطه والد-فرزندی است. هر میزان ظرف رابطه والد-فرزندی مثبت­تر باشد در ایجاد شخصیت سالم موثرتر است بنابراین برای شکل گیری شخصیتی سالم و صالح که در مبانی دینی ما از آن با عنوان « باقیات الصالحات» یاد می­شود باید به بررسی روابط درون خانواده پرداخت.  در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر ناسازگاری زوجین بر رشد شخصیتی فرزندان از دیدگاه اسلام و روانشناسی با روش توصیفی_تحلیلی انجام شده است.یافته ­های پژوهش در دو بخش بررسی شده است: ۱- عوامل ناسازگاری زوجین، ۲- آثار و پیامدهای ناسازگاری زوجین بر رشد شخصیتی فرزندان. نتایج این پژوهش نشان داد عواملی همچون عدم هم کفو بودن همسران، عدم آشنایی به وظایف همدیگر، عدم رعایت اخلاق، عکس العمل نامناسب در برابر بد اخلاقی همسر، عدم تقوا و پاکدامنی، عدم درک یکدیگر و عدم ارتباط عاطفی زوجین، منجر به ناسازگاری زوجین می­شود و این ناسازگاری­ها پیامدهایی مانند : کاهش عزت نفس، ایجاد اضطراب و تشویش، افسردگی ، کاهش اعتماد به دیگران، نگرانی مداوم از دست دادن والدین در فرزندان را  به دنبال دارد که می­تواند پایه­های سلامت شخصیتی فرزندان را تهدید نماید. در واقع روابط ناسازگارانه­ی زوجین، از طریق اثر گذاری منفی بر رشد شخصیتی فرزندان، کیفیت زندگی آینده آنان را آسیب پذیر می ­نماید.

کلیدواژه ها:

ناسازگاری ، روابط ، زوجین ، رشد شخصیتی ، فرزندان