فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران و مسئله ربط

هدف این مقاله ارائه تبیینی از محدودیت فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران در رویارویی با مسئله ربط است. نخست از طریق تحلیل فلسفه وجودی سند تحول بنیادین و قرار گرفتن درون یک موقعیت مسئله دار، مسئله ربط و محدودیت الگوهای نظری برای هدایت عمل عاملان تربیت برجسته می شود؛ سپس از دیدگاه های عملی برای صورتبندی دوباره و روشن کردن ابعاد نااندیشیده این مسئله کمک می گیرد تا نشان دهد یکی از گونه های ممکن و مغفول ناسازگاری در کمین سند است. یافته ها نشان می دهد ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» مستلزم تحول نگرش ما به تکالیف و ماموریتهای فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران است. در نتیجه گیری به خلا های ناشی از نبودن رویکرد عملی برای غلبه بر مسئله ربط و ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» اشاره، و بر ضرورت در پیش گرفتن رویکرد عملی با نظر به محدودیت و نابسندگی رویکرد نظری کنونی تاکید می شود.

کلیدواژه ها:

فلسفه تربیت ، سند تحول بنیادین ، مسئله ربط ، رویکرد نظری ، رویکرد عملی