مطالعه اثر پاکوتاه کنندگی پاکلوبوترازول بر روی گل مریمL. Polianthes tuberose و امکان تولید آن به شکل گلدانی

چکیده پاکلوبوترازول مهم ترین ترکیب تریازولی می باشد که در برخی از محصولات به عنوان کند کننده رشد به کار می رود. در این تحقیق، تاثیر روش های کاربرد و غلظت پاکلوبوترازول به منظور کنترل ارتفاع گیاه و تولید گلدانی گل مریم مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول، پیازهای مریم قبل از کشت در محلول پاکلوبوترازول با غلظت های ۲۵، ۵۰ ، ۷۵ و ۱۰۰ میلی گرم در لیتر و بمدت زمان ۱۰ ،۲۰، ۳۰ دقیقه فرو برده شده و سپس در گلدان کشت شدند. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کاملا تصادفی در ۴ تکرار اجرا شد. در آزمایش دوم، گیاهان در مرحله ای که ۲۰ سانتی متر ارتفاع و برگهای کاملا توسعه یافته داشتند، با غلظت های۰ ، ۱۵، ۳۰، ۴۵، ۶۰ و ۷۵ میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول در غالب طرح کاملا تصادفی با ۵ تکرار محلول پاشی شدند. نتایج نشان داد که بلندترین گیاهان (۵۴/۵۴ و ۴۰/۶۰ سانتی متر) به ترتیب در آزمایش فروبری و محلول پاشی، گیاهان شاهد می باشند. سریعترین زمان گل دهی (۳/۱۰۷روز) نیز در گیاهان شاهد دیده شد در حالی که گلدهی با کاربرد پاکلوبوترازول با غلظت ۱۰۰ میلی گرم در لیتر تا ۲/۱۲۲ روز به تاخیر افتاد. صفات طول خوشه، طول ساقه و تعداد گلچه در هر دو روش فروبری پیاز قبل از کشت و محلول پاشی تحت تاثیر غلظت پاکلوبوترازول کاهش یافتند. نتایج این آزمایش نشان داد که پاکلوبوترازول توانسته است اندازه گیاه را متناسب با اندازه گلدان کنترل کند. واژه های کلیدی: گل مریم، پاکلوبوترازول، روش کاربرد