یافته های نوین در ارتقاء سلامت دهان و دندان

مقدمه: پری ایمپلنتایتیس یک بیماری ناشی از پلاک دندانی است که منجربه تخریب پیشرونده استخوان و بافت نرم می شود. اگرچه پریودنتیت و پری ایمپلنتایتیس دارای عوامل اتیولوژیکی مشابهی هستند، اما ساختار نامنظم ایمپلنت های دندانی می تواند باعث تجمع پلاک بیشتر شود. روش های درمان پری ایمپلنتایتیس از درمان غیرجراحی تا جراحی های دبریدمان فلپ با یا بدون برداشتن استخوان و ایمپلنتوپلاستی است. در فتودینامیک تراپی از حساس کننده نور و منبع انرژی سطح پایین برای هدف قرار دادن باکتری های بیماری زا استفاده می کنند. هدف: در این مطالعه قصد داریم اثربخشی درمان فتودینامیک در درمان پری ایمپلنتایتیس را بررسی کنیم. روش مطالعه: این مرور با جستجو در پایگاه های الکترونیکی مانند ISI وPubMed و با استفاده از Dental Implants, Peri-Implantitis, Photosensitizing Agents به عنوان کلمات کلیدی انجام شده است. بحث: ضدعفونی باکتریایی سطح ایمپلنت در درمان عفونت های اطراف ایمپلنتی ضروری است. آنتی بیوتیک های موضعی یا سیستمیک به عنوان عامل کمکی در ترکیب با دبریدمان مکانیکی، خونریزی در پروبینگ را کاهش می دهند. استفاده از عوامل شیمیایی مانند کلرهگزیدین تنها اثرات محدودی بر پارامترهای بالینی و میکروبیولوژیکی دارند. فتودینامیک تراپی چندین آبشار سیگنال دهنده سلولی را فعال و قطعات سلولی، سیتوکینها و واسطه های التهابی را آزاد می کند که منجر به جذب نوتروفیل ها و سایر گلبولهای سفید خون می شود. نتیجه گیری: درمان ایده آل پری ایمپلنتایتیس باید بر کنترل عفونت سطح ایمپلنت و بازسازی ساختار های از دست رفته تمرکز کند. اثرات مفید فوتودینامیک به عنوان کمکی در مقایسه با سایر درمان ها در پری ایمپلنتایتیس نشان داده شده است، اما این رویکرد نیاز به ارزیابی بیشتر دارد.