نیاز ترئونین قابل هضم مرغان تخم گذار های لاین W۳۶ تغذیه شده با جیره گندم-سویا در دوره دوم تولید

به منظور تعیین نیاز ترئونین قابل هضم مرغان تخم گذار تغذیه شده با جیره گندم-سویا در دوره دوم تولید آزمایشی با استفاده از ۳۸۴ قطعه مرغ تخم گذار سویه های­لاین W۳۶ در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار، هشت تکرار و هشت قطعه پرنده در هر تکرار در دوره سنی ۱۰۵ تا ۱۱۶ هفتگی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن ال-ترئونین به جیره به منظور تامین شش سطح ترئونین قابل هضم ۴۴/۰، ۴۶/۰، ۴۸/۰، ۵۰/۰، ۵۲/۰ و ۵۴/۰ درصد بودند، به­طوری که نسبت ترئونین به لیزین در جیره­های آزمایشی به ترتیب ۶۰، ۶۳، ۶۶، ۶۹، ۷۲ و ۷۵ درصد حاصل شد. تاثیر سطح ترئونین قابل هضم جیره بر درصد تخم گذاری، گرم تخم­مرغ تولیدی روزانه و ضریب تبدیل خوراک به­صورت معادله درجه دو و بر میانگین وزن تخم­مرغ به­صورت خطی معنی­دار شد. با افزایش غلظت ترئونین قابل هضم جیره تا سطح ۴۸/۰ درصد، درصد تخم گذاری و گرم تخم­مرغ تولیدی روزانه افزایش و ضریب تبدیل خوراک بهبود یافت. با استفاده از مدل­های رگرسیونی نیاز ترئونین قابل هضم مرغان تخم گذار به­منظور بروز بهینه­ درصد تخم گذاری، گرم تخم­مرغ تولیدی روزانه و ضریب تبدیل خوراک به ترتیب ۵۰۲، ۵۰۵ و ۵۱۷ میلی­گرم در روز (معادل ۵۷/۹ میلی­گرم به ازای یک گرم تخم­مرغ تولیدی) برآورد شد. نتیجه کلی این که در جیره­های بر پایه گندم-سویا برای دوره دوم تولید ترئونین اسید آمینه محدود کننده است، میزان نیاز ترئونین قابل هضم برآورد شده برای بروز بهینه ضریب تبدیل خوراک نسبت به درصد تخم­گذاری و گرم تخم­مرغ تولیدی بیشتر است. تامین سطح ترئونین قابل هضم جیره ۴۸/۰ درصد (نسبت ترئونین به لیزین ۶۶ درصد) توصیه ­می­شود.

کلیدواژه ها:

پروتئین ایده آل ، ترئونین ، دوره دوم تولید ، عملکرد ، معادلات رگرسیون