نقش عفونت های تنفسی مایکوپلاسما پنومونیه در گسترش بیماری های غیر عفونی

مایکوپلاسما پنومونیه عامل اصلی پنومونی اکتسابی از جامعه است که می تواند منجر به التهاب حاد دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی و سندرم های خارج ریوی شود. مایکوپلاسما پنومونیه همچنین می تواند باعث کم خونی همولیتیک خودایمنی و سایر بیماری ها در خون، سیستم قلبی عروقی ، دستگاه گوارش و پوست شود و می تواند باعث التهاب پریوکارد نفریت و مننژیت شود. پنومونیه مقاوم به درمان ناشی از مایکوپلاسما پنومونیه می تواند تهدید کننده زندگی به خصوص در نوزادان و افراد مسن باشد. فاکتورهای حدت مایکوپلاسما پنومونیه و مکانیسم های بیماری زایی عبارتند از: چسبندگی به سلولهای میزبان، سمیت سلولی مستقیم علیه سلولهای میزبان، آسیب ایمنی ناشی از پاسخ التهابی و فرار ایمنی . افزایش سویه های مقاوم به ماکرولید و عوارض جانبی مضر سایر آنتی بیوتیک های (مانند کینولونهای تنفسی و تتراسایکلین ها) در کودکان خردسال، درمان آن را دشوار می کند و خطر سلامتی یا عفونت مجدد را افزایش می دهد. با توجه به این دلایل ، نیاز فوری به توسعه واکسن های موثر برای پیشگیری از عفونت مایکوپلاسما پنومونیه وجود دارد. دو دهه گذشته بینش های اساسی در مورد نقش میکروبیوتهای بومی در سلامت و بیماری به ارمغان آورده است . این دادهها از تلاشها برای کشف مکانیسم های محور روده-ریه حمایت کرده و به اهمیت متابولیت های مشتق شده از میکروبیوتا در این فرآیند اشاره کردهاند. به موازات این ، مفاهیم متعددی برای توضیح افزایش شیوع برخی شرایط تنفسی معرفی شده است . تاثیر میکروب های فردی بر سلامت تنفسی تا حد زیادی به سویه های پروبیوتیک شناخته شده متعلق به جنس لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتریوم محدود شده است .

کلیدواژه ها:

مایکوپلاسما پنومونیه ، فاکتورهای حدت ، مقاومت آنتی بیوتیک ، محور روده-ریه ، پروبیوتیک