بررسی تاثیر خود استنادی بر شاخص اچ اعضای هیئت علمی ۵ دانشگاه برتر مهندسی ایران

سابقه و هدف: خوداستنادی زمانی اتفاق می‫افتد که نویسنده به آثار علمی قبلی خود، استناد می‫کند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر خوداستنادی بر شاخص اچ اعضای هیئت علمی ۵ دانشگاه برتر مهندسی ایران بر اساس پایگاه اسکوپوس است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و با استفاده از روش علم سنجی انجام شده است. جامعه آماری شامل ۳۰۳ نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه های شریف، امیرکبیر، صنعتی اصفهان، علم و صنعت و نوشیروانی بابل دارای شاخص اچ بالای ۲۰ در اسکوپوس در بین سال های ۲۰۱۹-۲۰۱۵ بودند. تحلیل داده ها با نرم افزار اکسل و SPSS ۱۹ انجام شد و از آزمون همبستگی اسپیرمن برای تعیین رابطه بین متغیرها استفاده شد. یافته ها: یافته‫ها نشان داد که اعضای هیئت علمی رشته های مکانیک، مواد و مهندسی شیمی به ترتیب با داشتن تعداد ۱۳۷۶، ۱۲۴۸، ۱۱۷۶ مقاله قبل از حذف خوداستنادی، دارای بیشترین شاخص اچ بوده اند و بعد از حذف خود استنادی همین رشته ها به ترتیب با داشتن تعداد ۱۲۷۱، ۱۱۸۳ و ۱۰۸۷ مقاله دارای شاخص اچ بالا بوده اند. بعد از حذف خوداستنادی رشته شیمی با ۱۱۲ واحد کاهش، بیشترین و کمترین تغییر مربوط به رشته معماری با ۲ واحد کاهش در شاخص اچ است. بیشترین تاثیر شاخص اچ بعد از حذف خوداستنادی ها مربوط به دانشگاه نوشیروانی بابل و کمترین تاثیر مربوط به دانشگاه صنعتی شریف بوده است. همچنین مشخص شد که بین خوداستنادی اعضای هیئت علمی و تعداد مقالات آن­ ها رابطه معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از بررسی نشان داد که خوداستنادی در دانشگاه صنعتی شریف کمترین و در دانشگاه نوشیروانی بابل بیشترین تاثیر را به مقدار اچ اعضای هیئت علمی داشته است.

کلیدواژه ها:

Self-citation ، Hersh index ، Faculty members ، University ، Iran ، خوداستنادی ، شاخص اچ ، اعضای هیئت علمی ، دانشگاه ، ایران