بیان امر الهی در پیکرسازی گیاهی (بر اساس پدیدارشناسی روح و درس گفتارهای زیباشناسی هگل)

در «پدیدارشناسی روح»، شواهدی دال بر این همانی مطلق و امر الهی وجود دارد. امر الهی در نزد هگل ذات عقلانی دارد؛ بنابراین امر الهی بی کرانه، می بایست در موجود کران مند حضور یابد تا روح، خود را در جهان محقق سازد. این پویش و عزیمت روح در «دین طبیعی» و به موازات آن در هنر نمادین پدیدار می شود. «پیکره های گیاهی» نخستین ریخت تن یافته امر الهی اند. این ریخت بدوی ابتدا به صورت ستون­های ساده نشان داده می شود که کمترین «کار» بر روی آن ها انجام شده است. این ستون ها عمدتا از ملحقات معماری هستند. پیکره های گیاهی مستقل به ندرت یافت می شوند، زیرا در این مرحله روح آزاد نیست و شناخت او از خویشتن در حد شناخت گیاهان است. در «دین گیاهان» معصومیتی وجود دارد که با آغاز زیست جانوری و پیکار و پویش ناشی از آن، از دست می رود. با پایان دین طبیعی و هنر نمادین، پیکره های گیاهی به­صورت «رفع­شده» در ادیان و هنر ادوار بعدی تداوم می یابد. دین گیاهی، سرآغاز بیان امر الهی تن یافته در ادیان است.

کلیدواژه ها:

امر الهی ، دین طبیعی ، پیکرسازی ، دین گیاهی ، هگل