بررسی حضور نویسنده در داستان های جلال آل احمد

جلال آل احمد (۱۳۰۲- ۱۳۴۸ ه.ش) نویسنده ای متعهد، آرمانگرا و عملگراست که داستان نویسی را با نگارش داستان های کوتاه از سال ۱۳۲۳ شروع کرد و تا پایان عمر ادامه داد. آنچه در داستان های آل احمد چشمگیر به نظر می رسد شیوه های حضور نویسنده در این آثار است که گاه شکل مداخله گرانه به خود می گیرد و گاه نیز این حضور به صورت غیرمستقیم است و در هر حال برآمده از نگرش خاص نویسنده و الزاماتی است که این نگرش بر داستان های وی اعمال می کند. داستان های بلند جلال آل احمد «سرگذشت کندوها» و «مدیر مدرسه» (۱۳۳۷)، «نون و القلم» (۱۳۴۰) و «نفرین زمین» (۱۳۴۶) که در دهه پایانی زندگی وی به نگارش درآمده، حاصل نگرش ویژه ی نویسنده به قالب داستان است. در مقاله حاضر کوشش شده است تا چگونگی حضور نویسنده به قالب داسان است. در مقاله حاضر کوشش شده است تا چگونگی حضور نویسنده و رابطه آن با این نگرش خاص و الزاماتی که موجب حضور نویسنده در این آثار گردیده است بررسی شود. حضور نویسنده در داستان های مورد نظر را می توان ناشی از تعهد نویسنده دانست که داستان را به عنوان ابزاری برای آگاهی دادن در شرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خاص در نظر گرفته و با صراحت و تکیه بر گنجینه ی سنت های قصه های ایرانی کوشیده است رسالت خود را به انجام برساند.

کلیدواژه ها:

جلال آل احمد ، مداخله نویسنده ، زاویه دید ، شیوه روایت