تحلیل نسبت میان درون مایه های آثار داستانی سیمین دانشور با پیشینه فرهنگی ایران

آفرینش متن بدون ارتباط با میراث ادبی و متون قبل از آن صورت نمی گیرد. رمان و داستان کوتاه معاصر فارسی ژانری (نوع ادبی) نسبتا نوپاست. ارتباط این ژانر نوپدید با میراث فرهنگی پردیرینه ایران موضوعی درخور تامل است. در نقد ادبی به منظور بررسی ارتباط بین متون، رویکردی نو به نام بینامتنیت مطرح است. این پژوهش بر پایه دیدگاه یکی از موثرترین نظریه پردازان حوزه بینامتنیت یعنی ژرار ژنت، منتقد فرانسوی، شکل گرفته است. مطابق نظریه او، هرگونه ارتباط متن با غیر خود، فراروی متنی یا فرامتنیت نام دارد که جنبه های متعددی را شامل می شود. از این میان، بیش متنیت و بینامتنیت درباره ارتباط بین دو متن است. بینامتنیت حضور مستقیم متنی در متن دیگر و بیش متنیت هرگونه تاثیر متنی از متن دیگر است. این جستار، ارتباط مجموعه داستان های «شهری چون بهشت» و «به کی سلام کنم؟» و رمان های «سووشون»، «جزیره سرگردانی» و «ساربان سرگردان» را با میراث فرهنگی، به عنوان زیرمتن تحلیل می کند و نقش این بهره گیری در شیوه داستان نویسی دانشور را بازمی کاود. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی سعی کرده است بر مبنای چهارچوب نظریه بینامتنیت، آثار داستانی اشاره شده را تحلیل کند. اجمالا این پژوهش حاکی از حضور مستقیم عناصر نظام فرهنگی و میراث های ادبی ایران در آثار یاد شده دانشور است.

کلیدواژه ها:

بینامتنیت ، بیش متنیت ، زیرمتن ، پیشینهفرهنگی ایران ، داستان های سیمین دانشور