اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان بین نسلی بوون و مدل مک مستر بر اضطراب، خودکارآمدی و خودکنترلی مردان و زنان در آستانه طلاق

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان بین نسلی بوئن و مقایسه آن با مدل مک مستر بر اضطراب، خودکارآمدی و خودکنترلی مردان و زنان در آستانه طلاق بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود؛ و جامعه آماری پژوهش حاضر زنان و مردان مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۶ تهران در سال ۱۳۹۹ بود که پس از غربالگری با پرسشنامه اضطراب زانک (۱۹۷۱) ۴۵ زن و مرد به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه های آزمایشی بین نسلی بوئن (۱۵ نفر)، گروه آزمایشی مدل مک مستر (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله بین نسلی بوئن (۱۹۸۱) و مدل مک مستر (۲۰۰۷) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و مادوکس (۱۹۸۲) و خودکنترلی تانجی، بامستر و بونه (۲۰۰۴) بود و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله بین نسلی بوئن بر نمره اضطراب (۷۳/۵=F، ۰۲۴/۰ =P)، خودکارآمدی (۱۶/۶=F، ۰۱۹/۰ =P) و خودکنترلی (۲۴/۹=F، ۰۰۵/۰ =P) و مداخله مدل مک مستر بر نمره اضطراب (۲۵/۵=F، ۰۳۰/۰ =P)، خودکارآمدی (۹۶/۷=F، ۰۰۹/۰ =P) و خودکنترلی (۵۶/۸=F، ۰۰۷/۰ =P) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که مداخله بین نسلی بوئن و مدل مک مستر برای افزایش خودکارآمدی و خودکنترلی و همچنین کاهش اضطراب در زنان و مردان دچار تعارض زناشویی و در آستانه طلاق روش مناسبی است.

کلیدواژه ها:

بوئن ، مک مستر ، اضطراب ، خودکارآمدی ، خودکنترلی