تاثیر شرایط محیطی مسکن بر میزان سازگاری افراد با قرنطینه در دوران کرونا

مقدمه: همه گیری ویروس کرونا و قرنطینه خانگی ناشی از آن، سبک زندگی جدیدی را در جامعه پدید آورده است. هدف این پژوهش، شناسایی آن دسته از معیارهای محیطی مسکن بود که بر سازگاری افراد با شرایط قرنطینه، موثر است. بررسی تغییراتی که ساکنان برای مناسب سازی خانه های خود با نیازها و شرایط دوران قرنطینه، اعمال کرده اند، از دیگر اهداف تحقیق است. مواد و روش کار: داده های حاصل از پیمایش انجام شده بر روی ۸۱۳ نفر که به پرسشنامه پژوهشگرساخت برخط توزیع شده در شبکه های اجتماعی، پاسخ داده اند، با استفاده از آمارهای توصیفی و همچنین مدل درخت تصمیم گیری، تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در دوران قرنطینه، ساکنان به ترتیب بیشتر در فضاهای اتاق خواب، نشیمن، پذیرایی، بالکن و ورودی، تغییراتی اعمال کرده اند. از بین مشخصه های محیطی مسکن، رضایتمندی از پاسخگویی خانه به نیازها و شرایط خاص ایام قرنطینه، فضاهای استفاده شده و فعالیت های انجام شده در دوران قرنطینه خانگی، میزان تنوع رنگی و رنگ غالب خانه دوران قرنطینه، میزان امکان انجام ورزش و نوع خانه دوران قرنطینه در تعیین سطح سازگاری افراد با خانه نشینی، نقش بیشتری داشته است. نتیجه گیری: شرایط محیطی مسکن می تواند بر سطح سازگاری افراد با خانه نشینی، موثر باشد. محیط های مسکونی که انعطاف پذیری بیشتری داشته اند و در پاسخگویی به شرایط دوره قرنطینه، رضایت بخش عمل کردند، در ایجاد سازگاری با خانه نشینی طولانی مدت، موفق تر عمل نموده اند. با توجه به یافته های تحقیق، در راستای ارتقاء سازگاری ساکنین با شرایط قرنطینه، باید امکان انجام فعالیت های مختلف ازجمله باغبانی، خلوت با خود، ورزش و فعالیت های مجازی، از سوی دیگر کمیت و کیفیت مشاعات، ارتباط با طبیعت و کاربرد رنگ در فضاهای داخلی و تراکم واحد در مجموعه های مسکونی، بیش ازپیش در طراحی مسکن مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

House ، Residential Environment ، Adaption ، Quarantine ، Corona Pandemic. ، مسکن ، محیط سکونتی ، سازگاری ، قرنطینه ، همه گیری کرونا