سیاس تهای کشاورزی و توسعه پایدار

این مقاله در صدد است تا تحلیلی سازگار از توسعه ی پایدار کشاورزی و چگونگی رسیدن به آن را با تبیین سیاستها ی اقتصادی، حقوقی و اجتماعی بدست دهد. اما با عنایت به اینکه به لحاظ مسائل جغرافیایی، فعالیتهای کشاورزی که باید درنظر گرفته شوند، هیچ محدودیتی وجود ندارد، از این روتبیین نقش و سیاس تها تا حدودی دشوار است. بدین ترتیب این بررسی در حکم ارزشیابی جامع اثرات اقتصادی و زیست محیطی سیاستها ی کشاورزی درکشورمان نیست. به علاوه، در آن مروری جامع از تمامی ابزارها ی تأثیرگذار بر بخش کشاورزی به عمل نیامده است (ابزارهایی چون مالیات، سیاستها ی اصلاحا ت ارضی، سیاستها ی قیمتگذاری، سیاستهای اقتصادی کلان و غیره). در عوض بر مفهوم پایداری و توسعه پایدار و چگونگی ارتباط آن با بخش کشاورزی تمرکز شده است. با توجه به تعریف مقدماتی از توسعه ی پایدار کشاورزی، مقاله به اختصار عواقب توسعه ی ناپایدار را در بخشهای کلیدی و بهره برداری تشریح میکند، تا بتواند به شکل گیری ایده ی پایداری در کشاورزی کمک کند. همچنین با مقایسه ی اهداف، سیاستها واستراتژ یها در سه برنامه ی بعد از انقلاب و افق 1400 ، و بابررسی سیاست های اجرایی بخش کشاورزی در دو دهه ی اخیر در نظر دارد به پرسشهای اساسی زیر پاسخ دهد: این که، چه عامل یا عواملی در عدم تحقق اهداف، سیاست ها و مقررات در زمینه ی توسعه ی پایدار کشاورزی در کشورمان مؤثر است؟ راه برون رفت از مسأله کدام است.