نقش میانجی سکوت‎گرایی اجتنابی در رابطه میان جو مدیریت خطا و رفتار یادگیری با عملکرد فردی

هدف: برای دستیابی به سازمانی که حداقل خطا را داشته باشد، می‎توان با به‎کارگیری نظریه مدیریت خطا و ایجاد جو مناسب مدیریت خطا، خطاهای سازمانی را کاهش داد و عملکرد و رفتارهای یادگیری را بهبود بخشید. به همین دلیل هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی این اثر در سازما‎ن‎های بهداشت و درمان است. روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا، پیمایشی است. جامعه آماری آن شامل ۱۸۰۰ پرستار از دو بیمارستان قائم (عج) و امام رضا (ع) در مشهد است. حداقل حجم نمونه ۴۶۷ نفر تعیین شد. از این رو ۵۰۰ پرسش نامه در اختیار پرستاران این دو سازمان قرار گرفت و در نهایت ۴۷۴ پرسش نامه جمع آوری شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از مدل‎یابی معادله ساختاری برای بررسی برازش الگوی معادله ساختاری استفاده شده است. یافته‎ها: یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد جو مدیریت خطا بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی تاثیر مثبت و سکوت‎گرایی اجتنابی اثر منفی و معناداری می‎گذارد. از یافته‎های دیگر، تاثیر منفی سکوت‎گرایی اجتنابی بر رفتار یادگیری و عملکرد فردی است. همچنین، یافته‎ها بر نقش واسط سکوت‎گرایی اجتنابی تاکید دارند. نتیجه‎گیری: مدیران و سرپرستان واحدهای گوناگون سازمان های بهداشت و سلامت، باید بپذیرند که وجود خطا در سازمان ها اجتناب ناپذیر است، اما برای کاهش آن باید بر تسهیم دانش و یادگیری از خطاهای گذشته تمرکز کنند. آنها می توانند با ایجاد جو مناسب مدیریت خطا از طریق مشوق های مادی و غیرمادی، نظارت به موقع، تجزیه وتحلیل عمیق و ارتباطات باز و مطالبه بازخورد، بستر کشف خطاهای گوناگون را فراهم آورده و از بروز سکوت‎گرایی اجتنابی میان کارکنان جلوگیری کنند.

کلیدواژه ها:

جو مدیریت خطا ، رفتار یادگیری ، سکوت‎گرایی اجتنابی ، عملکرد فردی