بیش اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد با تاکید برنقش تعدیل کننده کیفیت حسابرسی

هدف: با توجه به نقش محوری وجه نقد در تداوم فعالیت، انعطاف پذیری مالی و استفاده از فرصت های سرمایه گذاری، مدیران برای نگهداشت وجه نقد انگیزه کافی دارند. وجود خصیصه بیش‎اعتمادی در  مدیران موجب تخمین بیش از حد دانش و توانایی آنها در ایجاد بازده و جریان های نقدی آتی می‎شود. این روند می تواند بر تصمیم گیری آنها در خصوص سرمایه گذاری در پروژه ها و میزان نگهداشت وجه نقد تاثیرگذار باشد. از سوی دیگر، حسابرسی با کیفیت، سازوکار موثری برای کنترل تصمیم‎ مدیران و مسائل نمایندگی مرتبط با طرح های سرمایه گذاری محسوب می شود. از این رو، رسالت اصلی این پژوهش، واکاوی تاثیر کیفیت حسابرسی بر رابطه بین بیش اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد است. روش: فرضیه های پژوهش با استفاده از جامعه‎ای متشکل از ۱۷۰ شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ و با بهره گیری از معادلات رگرسیونی چندگانه مبتنی بر داده‎های تلفیقی، آزمون شده‎اند. یافته‎ها: یافته های به‎دست آمده حاکی از آن است که بین بیش اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد رابطه منفی وجود دارد. همچنین حسابرسی با کیفیت، شدت رابطه منفی بین بیش اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد را کاهش نمی‎دهد. نتیجه‎گیری: براساس نتایج به‎دست آمده، مدیران بیش اطمینان به‎‎دلیل اعتماد بیش از حد به خود و نادیده‎گرفتن تقاضا برای وجه نقد، تمایل کمتری به نگهداشت وجه نقد دارند. به علاوه بر خلاف مبانی نظری پژوهش، کیفیت حسابرسی بر رابطه بین بیش اعتمادی و نگهداشت وجه نقد اثر ندارد و این می تواند به‎دلیل نامناسب بودن سنجه‎های اندازه‎گیری کیفیت حسابرسی در ایران و موثر نبودن کیفیت حسابرسی در جلوگیری از رفتار بیش‎اعتمادی مدیران باشد.  

کلیدواژه ها:

بیش اعتمادی مدیران ، نگهداشت وجه نقد ، کیفیت حسابرسی. خطای حسابرسی ، گزارش حسابرسی تعدیل شده