بررسی ارتباط میزان حساسیت به صدا در شاغلین محیط های درمانی و سطح کنترل خشم در آنان جهت تدوین مدل پیشگو

افراد در محیط های شغلی با عوامل زیان آور متعددی مواجهه دارند که در بسیاری از موارد سلامتی آنان را تحت تاثیر قرار می دهند. پرسنل محیط های درمانی بر اساس ماهیت فعالیت و نوع خدمات، در معرض عوامل فیزیکی آزاردهنده من جمله مواجهات صوتی قرار دارند. هدف از این پژوهش تعیین ارتباط میزان حساسیت به صدا در شاغلین محیط های درمانی و سطح کنترل خشم آنان جهت تدوین مدل پیشگو بوده است. در این مطالعه مقطعی که بر روی ۱۰۴ نفر از پرسنل با انتخاب تصادفی انجام شد، جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک، حساسیت به صدای واینشتاین و کنترل خشم انجام و آزار ناشی از صدا در شاغلین نیز با استفاده از استاندارد ISO۱۵۶۶۶ مورد سنجش واقع شد. بر اساس نتایج بدست آمده، میزان حساسیت به صدا در افراد مورد بررسی همبستگی بالایی با شدت ناراحتی آنان از صدای محیط کارشان داشته و افراد با درآمد پایین تر نیز میزان ناراحتی بیشتری نسبت به صدای محیط کارشان ابراز نموده اند. اما هیج ارتباط معناداری میان حساسیت به صدا با سطح کنترل خشم در شاغلین دیده نشد لذا، می توان گفت حساسیت افراد از طریق آزار و ناراحتی آنان به صدا و به صورت غیرمستقیم نقش تعیین کننده در کنترل خشم افراد داشته است. از طرفی، بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون تعداد افراد خانواده به عنوان تنها متغیر در تدوین مدل پیشگو برای سطح کنترل خشم شناسایی گردید. با توجه به روابط تعیین شده می توان زنجیره ای از پارامترهای مستقیم و غیرمستقیم را در پیش بینی سطوح کنترل خشم پرسنل درمانی در نظر گرفت. این زنجیره از تاثیر میزان درآمد و مشکلات اقتصادی بر عکس العمل های ذهنی روانی افراد نسبت به صدا تا پارامتر تعداد افراد خانواده و تاثیر مستقیمی که بر سطوح کنترل خشم داشته را در بر می گیرد. اما پژوهش های بیشتر و وسیع تر در این باره با توجه به محدودیتی که در جمع آوری نمونه های مورد بررسی در شرایط همه گیری ویروس کرونا وجود داشته پیشنهاد گردیده و مطالعات بعدی توسط محققین این مطالعه جهت شناسایی بهینه متغیرهای اثرگذار و تعیین روابط مستقیم و غیرمستقیم به انجام خواهد رسید.

کلیدواژه ها:

حساسیت به صدا ، آزار ناشی از صدا ، کنترل خشم ، بیمارستان