رابطه معناشناسی با آواشناسی

در نوشتار حاضر، یکی از بنیادی ترین رشته های زبان شناسی یعنی معناشناسی و آواشناسی که از اهمیت و حساسیت والایی برخوردار است، ارائه شده و تلاش گردیده تا به صورت متمرکز، ارتباط معناشناسی گفتاری با سایر پدیده های زبان شناسی هر چند مختصر مورد بحث و بررسی قرار گیرد و توجه علاقه مندان، به ویژه قاریان قرآن کریم، به این نکته بسیار مهم معطوف گردد که نه تنها معانی الفاظ در متون مختلف یا در شرایط و سیاق های گوناگون متفاوت است، بلکه شیوه بیان یا ادای آنها نیز می تواند آن معانی را دگرگون سازد. در این جستار، مباحثی چون آوای گفتاری، صرف و نحو و واژه گزینی و تاثیر مستقیم آن در معناشناسی و نیز معناشناسی صوتی و آوایی و اجزای مختلف آن مانند واج، هجا، تکیه، آهنگ و درنگ با تاکید بر زبان شناسی زبان عربی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. همچنین تلاش شده تا تاثیر مبحث آواشناسی در معناشناسی و تفسیر متون روشن گردد؛ به عبارتی، همان گونه که فهم و درک معنا می تواند ما را در خواندن و ادای بهتر مطلب کمک نماید، شیوه های بیان و ادای عبارت ها نیز می تواند ما را در درک و فهمیدن بهتر معنا یاری رساند.

کلیدواژه ها:

قرآن ، آواشناسی ، معناشناسی ، آهنگ گفتار ، هجا ، واج