مقایسه اثربخشی روش های تدریس معکوس و همشاگردی بر خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی روش های تدریس معکوس و همشاگردی بر خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم بود. روش پژوهش از نوع طرح های نیمه آزمایشی با روش پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر بهبهان در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۹۹ بودند. به این ترتیب که از بین مدارس دخترانه متوسطه دوم شهر بهبهان، یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد و از بین معلمینی که به صورت داوطلبانه خواهان شرکت در پژوهش بودند، سه معلم انتخاب شد و به صورت تصادفی در گروه های آزمایشی روش های تدریس معکوس، همشاگردی و گروه کنترل قرار گرفتند. بمنظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جینگ و مورگان ( ۱۹۹۹ ) استفاده شد. گروه های آزمایشی تحت روش تدریس معکوس و هم شاگردی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج نشان داد، هر دو درمان روش های تدریس معکوس و هم شاگردی بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم اثربخش بودند ۰.۰۱ < p و بین اثربخشی روش های تدریس معکوس و هم شاگردی بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم، تفاوت معناداری وجود نداشت ۰.۰ ۵ < p بنابراین میتوان از روش های تدریس معکوس و هم شاگردی در جهت افزایش انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان بهره برد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس معکوس ، روش تدریس هم شاگردی ، خودکارآمدی تحصیلی