جایگاه تشیع در قانون اساسی از منظر روح الله خمینی و سید علی خامنه ای

راجع به جایگاه دین و مذهب در نظام های سیاسی حاکم بر کشورها، به صورت کلی سه نوع نظام متصور است: ۱. نظام های سیاسی غیرمذهبی، ۲. نظام های سیاسی مبتنی بر رسمیت مذهب در قانون گذاری، ۳. نظام های سیاسی با رسمیت کامل دین و مذهب در تمام شئون کشور. نظام جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری شیعی با حاکمیتی مبتنی بر ارزش های اسلامی، جزء الگوی دوم محسوب می شود؛ لذا در این مقاله می کوشیم جایگاه تشیع در قانون اساسی و دیدگاه های دو رهبر انقلاب اسلامی ایران، روح الله خمینی و سید علی خامنه ای، را بکاویم. برای رسیدن به این هدف از روش توصیفی تحلیلی و منابع کتاب خانه ای و دیجیتال کمک می گیریم. به نظر می رسد با تصویب مذهب تشیع در قانون اساسی و تاکید رهبران دینی و سیاسی بر اهمیت و جایگاه تشیع، نتایج پذیرفتنی و موجهی در این زمینه ها به دست آمده است: عرصه های داخلی نظیر «وحدت نظر در قانون گذاری و اداره مملکت»، «تضمین بقای انقلاب و استقلال نظام»، «تامین حقوق اقلیت ها» و «تقویت و تحکیم فرآیند دموکراسی سازی، نظیر حفظ و تقویت سازوکارهای مشارکت سیاسی»، «حفظ امنیت داخلی کشور» و عرصه های خارجی نظیر وحدت جهان تشیع و جلوگیری از عملیاتی شدن سیاست های تفرقه آمیز و دشمنانه علیه وحدت جهان اسلام.

کلیدواژه ها:

تشیع ، امنیت ، وحدت ، ارزش های اسلامی ، قانون اساسی ، ایران