بررسی نقش وکیل در فرآیند دادرسی کیفری با تاکید بر سیاست جنایی ایران

مقررات آئین دادرسی کیفری حاوی اصول و قواعد الزام آوری در رابطه با دادرسی های کیفری است. این قواعد از یک سو ترسیم کننده مجرای اصلی و قانونی فرایند مبارزه کیفری علیه مجرم و پدیده مجرمانه بوده و از سویدیگر بیان کننده اصولی در رابطه با تضمین حقوق شخص یا اشخاصی است که به حق یا ناحق در مظان بزهکاری و مجرمیت قرار گرفته و در انتظار قضاوت عادلانه نظام عدالت کیفری در مورد خود به سر می برند.نارسایی در قواعد تضمین کننده حقوق فرد در فرایند عدالت کیفری، می تواند تبعات ناگواری در پی داشته باشد. بنابراین اهمیت فراوان قواعد و اصول مذکور،٫ دقت، توجه و حساسیت ویژه قانونگذار را در وضع این قواعد به کمک می طلبد. در اصل سی و پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده: »در همه می دادگاه ها طرفین دعوی حق دارند برای خود وکیل انتخاب نمایند و اگر توانایی انتخاب وکیل را نداشته باشند باید برای آنها امکانات تعیین وکیل فراهم گردد.« همچنین در قانون آیین دادرسی کیفری از جهت حفظ حقوق متهم تضمین های زیادی از جمله حضور وکیل مدافع در مراحل تحقیق، بازجویی، محاکمه و صدور حکم پیش بینی گردیده که به عنوان مثال می توان به ماده ۱۲۸ قانون آیین دادرسی کیفری سابق و مواد ۵ و ۱۹۰ قانون آیین دادرسی کیفری جدید اشاره کرد، بخصوص ماده ۱۹۰ از مواد مترقی مقرر در قانون جدید بوده که منطبق با اصول حقوق بشر بین الملل می باشد که در قانون سابق به ترتیب مزبور مقرر نشده بود. از بررسی مجموع قوانین به این نتیجه می رسیم که سیستم قانون گذاری ما در زمینه ی حق داشتن وکیل در دعاوی رو به پیشرفت به سمت موازین بین المللی دادرسی عادلانه بوده ولی هنوز در جهت انطباق کامل با این موازین خلاء ها وایراداتی وجود دارد که قانونگذار ایران باید جهت رفع این نواقص اهتمام ورزد.