تغییرات لرزه خیزی در زاگرس چین - رانده (حدفاصل گسلهای کازرون و سروستان)

کمربند چین خورده–رانده زاگرس از فعال ترین پهنه های لرزه خیزی فلات ایران است که رفتار لرزه خیزی آن تحت تاثیر عوامل مختلف، از پیچیدگی ها و تغییرات مکانی و زمانی خاصی برخوردار است. بر مبنای تحلیل های مختلف بر روی داده های زمین لرزه های ثبت شده در محدوده بین گسلهای کازرون و سروستان، جنبه هایی از پیچیدگی های تغییرات لرزه خیزی این بخش از کمربند چین خورده– رانده زاگرس بررسی شده است. گسلهای اصلی منطقه مورد مطالعه شامل گسلهای پیشانی زاگرس، پیش ژرفای زاگرس، کازرون- برازجان، سبزپوشان، قیر و سروستان می باشند. با تهیه نقشه های پراکندگی و تغییرات عمقی داده های لرزه ای مشخص گردید که زمین لرزه ها از نظر تعداد و بزرگی عمدتا در اطراف گسلهای اصلی تمرکز یافته و در عمق کمتر از ۲۰ کیلومتری پوسته رخ داده اند. بزرگی زلزله ها در منطقه بین ۵/۰ تا ۳/۶ متغیر بوده و بیشترین فراوانی مربوط به زلزله های با بزرگی ۵/۲ تا ۳ می باشد. برآورد پارامترهای لرزه ای با استفاده از مدل گوتنبرگ-ریشتر نشان می دهد مقدارβ برابر ۰۳/۰±۵۵/۱ و مقدار λ برای بزرگی حداقل ۸/۲، برابر ۶/۰±۰۷/۱۲می باشد. تغییرات مکانی لرزه خیزی، با استفاده از شبکه بندی و رسم نقشه های تغییرات پارامترهایa-value و b-value بررسی گردیده است. مقدار a-valueدر محدوده از ۹۸/۳ تا ۶۴/۷ متغیر است. تغییرات b-value درمنطقه از ۴۴/۰ تا ۴/۲ می باشد. بیشترین مقدار پارامترهای a و b در قسمت غربی و جنوب شرقی منطقه اتفاق افتاده است که نشان دهنده رخداد زلزله های بیشتر و با بزرگی کمتر در این قسمتها است. تجزیه و تحلیل داده های لرزه ای نشان می دهد که یکی از عوامل لرزه خیزی منطقه، گسلهای عرضی بوده که عمدتا پی سنگی هستند و کنترل کننده شکل چین خوردگیها می باشند.

کلیدواژه ها:

زاگرس چین - رانده ، گوتنبرگ-ریشتر ، گسل کازرون ، لرزه زمین ساخت