مقایسه تطبیقی نظام آفرینش با نظام معماری سنتی و معاصر از منظر اسلام

با راهیابی معماری مدرن در ایران اسلامی دوره قاجار و گسترش آن در دوره های بعد تا به امروز، نظام ساخت معماری در ایران که پیش از آن بر اساس اصول و روشهای مطابق با معیارهای اسلامی- ایرانی بود، دچار دگرگونی گردید. نزول شرایط آسایش انسان در ساخت وسازهای شهری، عدم رعایت تناسبات، فرهنگ، اعتقادات و دستبرد همه جانبه در محیط طبیعی خدادادی، دستاورد معماری معاصر در ایران می باشد. از طرفی نظام آفرینش، با جای دادن هر انسانی بر روی زمین، ساختمان وجودش را طوری ترکیب میکند که با محیط زندگی خود سازش کند و محیط زندگی وی را طوری ترتیب میدهد که مانند دایهای با مهر و عطوفت به پرورشش پرداخته، تمام گنجینه های زیرزمینی و روی زمین و همه سرمایه نیروی خود را درراه آسایش و آرامش خاطر وی بکار میبندد. آنچه در این نوشته اهمیت دارد، به دلیل کامل و جامع بودن نظام آفرینش جهان توسط خداوند و برای دستیابی به الگوی مناسب ساخت که راهگشا و جوابگوی نیاز تمام نسلها باشد، مقایسه تطبیقی نظام آفرینش با نظام ساخت معاصر از منظر اسلام است که به روش پژوهش نظری با رویکردی کیفی، به شیوه توصیفی تحلیلی و استدلال منطقی با شواهدی از منابع کتابخانه ای با تفسیر آیات و حکمت مربوط به آفرینش جهان و مقایسه آن با سبک معماری اسلامی و همچنین مقایسه با معماری معاصر در ایران، الگویی یکسان که دربرگیرنده هر سه مدل باشد، ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

نظام آفرینش ، معماری معاصر ، معماری اسلامی ، الگوواره