بررسی نگرش نویسندگان زن به شخصیت زن در اثار منتخب

در پنجاه سال اخیر هنر داستان نویسی به دلیل تغییرات اجتماعی، تحولاتی بنیادین یافت که موجب ورود زنان نویسنده به این عرصه و میدان نویسندگی شد. در این میان نگاه نویسندگان زن نسبت به شخصیت های آفریده شده زن قابل تامل است. از آنجا که شخصیت پردازی یکی از مولفه های اصلی داستان به شمار می آید و قدرت هنری نویسنده در تکامل و پرورش هر چه بیشتر آنان در بطن داستان می تواند یکی از نقاط قوت و دلیل جذب مخاطب باشد، در این مقاله به این مساله پرداخته شد که شخصیت های زن ساخته و پرداخته شده در این داستان ها چه ویژگی هایی دارند که این آثار را در زمره آثار داستانی موفق قرار می دهد و اینکه زنان نویسنده به چه مسائلی از زندگی زنان پرداخته اند که پیش از این مورد توجه نویسندگان مرد قرار نگرفته بود. در این مقاله که به روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و بر اساس منابع اسنادی کتابخانه ای نوشته شده است، به نوع نگاه سه داستان نو یس زن، زویا پیرزاد در داستان چراغ ها را من خاموش می کنم، فریبا وفی در داستان پرنده من و بلقیس سلیمانی در داستان بازی آخر بانو نسبت به شخصیت زن پرداخته شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد شخصیت های زن در این داستان ها حضوری قوی تر و پررنگ تر نسبت به زنان و مسائل زنان دارند و سعی می کنند با قدرتی مضاعف در احقاق حق و ثبات شخصیت، به استقلال اندیشه برسند. در این آثار شخصیت زن به عنوان فردی از افراد اجتماع بازتاب یافته است و مشکلات و مسائل زنان که در عرصه ادبیات، کمتر مورد توجه قرار گرفته بود، در داستان های این نویسندگان زن بیشتر دیده می شود.

کلیدواژه ها:

شخصیت زن ، شخصیت پردازی ، چراغ ها را من خاموش می کنم ، پرنده من ، بازی آخر بانو.