ارزیابی روشهای کریجینگ و کوکریجینگ در تخمین شوری و اسیدیته عمقی خاک (مطالعه موردی: اراضی منطقه بوکان)

با توجه به اهمیت آگاهی از نحوه پراکنش مکانی شوری و اسیدیته در اعماق مختلف خاک، برای تعیین تناسب اراضی برای کاشت و یا تعیین میزان آب لازم برای آبشویی در اراضی شور و از طرفی مشکلات و هزینه های اندازه گیری صحرایی این داده ها، یافتن راهکار مناسب در تخمین این پارامترها امری ضروری به نظر می رسد. با در نظر گرفتن همبستگی مکانی شوری و اسیدیته در اعماق مختلف، با استفاده از اطلاعات موجود در یک عمق می توان اطلاعات موجود در دیگر اعماق را برآورد کرد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و تعیین پراکنش مکانی شوری و اسیدیته در سه عمق۳۰-۰ ،۶۰-۳۰ و ۹۰-۶۰ سانتی متر خاک به کمک مقادیر این دو پارامتر در خاک سطحی در منطقه بوکان انجام گرفت. برای این منظور روش کوکریجینگ برای تخمین و تهیه نقشه پراکنش پارامترهای مذکور استفاده شد. نتایج حاصل از این تخمین با نتایج حاصل از کریجینگ معمولی در آن نقاط مقایسه شد. نتایج نشان داد که روش کوکریجینگ برتری زیاد محسوسی نسبت به کریجینگ ندارد. با در نظر گرفتن پیچیدگی این روش در شرایطی که تعداد نمونه ها برابر باشد و مدلهای برازش داده شده بر داده ها یکسان باشد، روش کریجینگ توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

کریجینگ ، منطقه بوکان ، شوری ، کوکریجینگ ، همبستگی مکانی ، اسیدیته