تحلیل ادبی جلوه های کنایی اعضای بدن در سروده های محمد زهری

یکی از شگردهای بیان مستقیم و تصویرسازی هنری و یکی از عناصر چهارگانه فن بیان، کنایه است. در این میان یکی از جنبه­های هنری و خیال­پردازی های ادبی، کاربرد کنایه های بدنی ملموس است که شاعر می­تواند مضامین دشوار را با بیانی آشنا و هنرمندانه به ذهن مخاطب منتقل و نهادینه کند. محمد زهری، یکی از بارزترین شاعران معاصر حوزه ادب فارسی، از کنایه های بدنی ملموس برای انتقال مفاهیم ذهنی خود بهره­ جسته­ است؛ تا جایی که می­توان گفت کنایه های ادبی، مهم ترین عنصر زیبایی شناسی سروده­های زهری را به خود اختصاص داده است. وی با کنایه، معانی را با اسلوبی موثر و بلیغ بیان کرده است. هدف از این پژوهش شناسایی، استخراج و دسته­بندی جلوه­های کنایی اعضای بدن در سروده­های محمد زهری با روش توصیفی _ تحلیلی است؛ به گونه­ای که ابتدا نویسنده مختصری به تعریف کنایه و ارزش هنری و کارکردهای ادبی آن در شعر پرداخته است­، سپس جلوه های کنایی اعضای بدن در شعر زهری را با بیان نمونه هایی، ارزیابی و تحلیل کرده است. نتیجه حاصل از پژوهش نشان داد که زهری برای بیان مقصود، بیشتر از کنایه­های قریب بهره برده است و کنایه های بدنی ملموس وی، نشئت گرفته از نزدیکی وی با عوام و التزام کاربرد زبان محاوره است.

کلیدواژه ها:

شعر ، کنایه ، زهری ، اعضای بدن