تدوین الگوهای نو شهرگرایی در بازآفرینی محلات ناکارآمد شهری(مطالعه موردی: اصفهان)

در دهه های اخیر برای رفع مشکلات ناشی از فرسودگی مراکز شهری و گسترش افقی شهرها جنبشهای نو شهرگرایی و بازآفرینی شهری مطرح شدند، این جنبشها برای ایجاد جوامع پایدار و کارا، بازگشت به الگوی محلات سنتی را امری ضروری میدانند. هدف از این پژوهش بررسی تحقق الگوهای نو شهرگرایی با رویکرد بازآفرینی شهری محله کاوه واقع در منطقه ۷ شهر اصفهان است و سعی میشود به طور اجمالی به معرفی نو شهرگرایی و اصول پیشنهادی آن برای برنامه ریزی فضاهای عمومی شهری از جمله پیاده مداری، اتصال و پیوستگی، ایجاد کاربریهای مختلط و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت و ... را موردمطالعه قرار دهد و ابزارهای طراحی بافتهای نوشهرگرا مطرح شود. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی است و تجزیه وتحلیل اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی و میدانی به صورت پرسشنامه صورت پذیرفته است. در نهایت تلاش شده با بازبینی در برنامه ریزی ها و اصول طراحی محلات شهری به جهت بازگرداندن کیفیتهای محیطی مطلوب در محلات شهری مورد بررسی قرار گیرد. یافته ها نشان میدهد که در بین شاخصهای نو شهرگرایی تقویت فضای سبز عمومی، سامانده ی دسترسی ها، تنوع مسکن، تنوع معماری و زیبایی شناسی دارای بیشترین اهمیت هستند.

کلیدواژه ها:

الگوهای نو شهرگرایی ، بازآفرینی شهری ، بافت فرسوده ، اصفهان.