مقایسه جایگاه و عملکرد نور طبی عی در خانه های معاصر و سنتی

نوردر معماری سنتی ایران یکی از موثرترین عوامل بربافت وشکل گیری بناهای سنتی می باشد وباتوجه به شدت تابش ان دراقلیم های مختلف ایران بااستفاده از شیوه های حکیمانه مورد بهره برداری قرار گرفته است.درعصرحاضرباپیشرفت تکنولوژیوتغییردرنگرش انسان ونگاه مادی وفیزیکی به نور،به عنصری فقط کاربردی در خانه های امروزی تبدیل گردیدوعناصرمعماریودیگر جنبه های آن که در تعامل بانور بوجود آمده نیزبه فراموشی سپرده شده است . باتوجه به اهمیت موضوع ، این مقالهمی خواهد شیوه های برخورد پیشنیان ما بااین مقوله را بررسی نماید تابتواند،همه جنبه های معنایی وفیزیکی را درراستاییکدیگردر معماری معاصر مورد بهره برداری قرارگیرد.دراین راستاپژوهش حاضرسعی دارد از روش تحقیق مقایسه تطبیقی ومنابع کتابخانه ای استفاده نماید. کیفت وجود نور در فضای ایرانی دردوران معماری سنتی ایرانی مانند کلیت فضای معماریتحت تاثیر نگاه خاصی به زندگی بوده است. به دلیل آنکه مقدار نور طبیعی نسبت به گذشته تغییر پیدا نکرده است ونیز بهعلت کیفیت بهره گیری از آن ، استفاده ازاین موهبت الهی برای معماران وطراحان جهت ارتقا در بهبود کیفیت فضا هایمعماری ضروری به نظر می رسد. کاهش استفاده از نور طبیعی در بناها،ضمن افزایش هزینه های مصرف انمیگذاردرژی،برسلامت، راحتی وکارایی افراد تاثیر می گذارد و مهارغیرمستقیم وحصول اطمینان از اینکه پنجره ها در جایی قرار گرفته اندکه نورمستقیم را به حداقل می رسانندو پاالیش نور پیش از ورودبه فضا، همگی مفاهیم ساده ای اند که طراحان پس ازآشنایی باآنها ودریافتن ارزش آنها می توانند اعمال کنند. لذا توجه به راهکار های سنتی واهمیت به تدابیر اقلیمی اندیشهشده می تواند باعث دگرگونی فضا های نا مطلوب ایجاد شده در معماری امروزی بشود وبا دخالت مدبرانه این راه حل ها درمعماری جدید شاهد ایجاد بافتی پویا درمعماری امروزی گردد.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری سنتی ، معماری معاصر ، ابنیه مسکونی