آسیب شناسی مدیریت شهری در راستای تحقق شرایط رقابت پذیری شهری در کلانشهر تهران

به موازات رشد سریع جمعیت در سایر نقاط دنیا، کشورهای در حال توسعه هم با رشد فزآیندهی جمعیت شهری مواجه بودهاند که اغلب اینرشد جمعیت شهری در حاشیه کلانشهرها و شهرهای بزرگ کشورهای جهان سوم اتفاق افتاده است. اغلب این شهرها با مشکلات و مسائلاجتماعی، اقتصادی و محیطی نظیر فقر، بیکاری، آلودگی، دستاندازی به زمینه ای با ارزش کشاورزی، افزایش استفاده از اتومبیل شخصی ومصرف سوخت، زوال شهر مرکزی و بهرهبرداری پایین از نواحی ساخته شده فعلی مواجه هستند و رشد شهری به خصوص در شکل نامطلوب آنیعنی پراکنده رویی شهری سبب اثرات منفی بر محیط، منابع طبیعی، سلامت انسان و مسائل اجتماعی و اقتصادی می شود. یکی از مباحثی کهمی تواند باعث پیشرفت و توسعه شهرها شود و زمینه ورود شهرها به عرصه جهانی را فراهم کند رقابت پذیری شهری است. رقابت پذیری شهریسبب جذب سرمایه و توسعه شهرها می شود، فعالیت های اقتصادی در شهرها را رونق می بخشد و در نهایت باعث توسعه پایدار در شهرها و ارتقایکیفیت زندگی ساکنان محلی می شود. شهرها برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازی برای توسعه دموکراسی نیافته اند و در این راه بهشکل تازه ای از حاکمیت دست یافته اند، این شکل جدید به نام جنبش حاکمیت شایسته یا حکمروایی نامیده می شود که منشا شهری دارد. رقابتپذیری شهری به ساختار مدیریت شهری و نوع حکومت و حکمروایی در هر شهر بستگی دارد و ارتقای رقابت پذیری شهری به کمک مدیریتصحیح امکان پذیر است.با توجه به موضوع و رویکرد، روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت اسنادی- پیمایشی می باشد.گردآوری اطلاعات در روش اسنادی و کتابخانه ای از طریق مطالعه کتب، اسناد رسمی، مقالات و پایان نامه ها صورت گرفته است. در روش پیمایشیگردآوری داده ها با توزیع پرسشنامه بین اساتید و دانشجویان دکتری و مدیران و متخصصان سازمان های مرتبط با مدیریت شهری در شهر تهران(شهرداری، شورای شهری، استانداری، فرمانداری و ....) انجام شده است و جهت نمونه گیری از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شده است.داده ها پس از گردآوری وارد نرم افراز SPSS شد و از طریق آزمون های توصیفی و استنباطی شامل میانگین، انحراف معیار، آزمون T تک نمونه ایو تحلیل عاملی مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان دهنده آن است که که الگوی اداره شهر تهران با شاخص های مربوط به الگویحکمروایی شهری همخوانی نداشته و شیوه مدیریت شهر تهران غالبا به الگوی حاکمیت شهری نزدیک است و بدون استقرار الگوی حکمرواییشهری در عرصه مدیریت کلانشهر تهران، امکان بسترسازی و ارتقای قابلیت های شهر تهران برای ورود به دنیای شهرهای جهانی و رقابتی فراهم نیست.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، حکمروایی شهری ، رقابت پذیری شهری ، کلانشهر تهران