گسترش شاخص های فناوری اطلاعات در هوشمندسازی شهری

شهر هوشمند که در سال ۱۹۹۰ مطرح شد عمده رویکرد و نگاهش مهندسی بود به این معنا که مجموعه ای از سنسورها در یک شهر کنار یکدیگر قرار می گیرند که خروجی آن شهر هوشمند می شود. کشورهای اروپایی یا حوزه اسکاندیناوی در سال ۲۰۱۰ مفهوم جدیدتری از شهر هوشمند ارائه کردند و آن هم زیروکربن بودن شهر هوشمند بود یعنی آلودگی و محیط زیست باید به سرعت کاهش یابد. استفاده از فناوری ارتباطات و اطلاعات(ICT) در زمینه روان سازی امور شهری یکی از موضوع های مهم و کاربردی در مدیریت شهری به ویژه در مراکز استان ها و کلان شهرها است. در این راستا ارائه راهکارهای کارشناسی، علمی و عملیاتی در زمینه استفاده صحیح و موفقیت آمیز از فناوری ارتباطات و اطلاعات ضروری است. در همین راستا هدف اصلی پژوهش حاضر گسترش شاخص های فناوری اطلاعات در هوشمندسازی شهری با روش توصیفی می باشد که در گام نخست شهر هوشمند و مفاهیم مرتبط با آن ارائه شده، در گام بعد، مولفه های کلیدی شهر هوشمند مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. نتیجه پژوهش نشان می دهد به دنبال شکل گیری مفهوم دولت الکترونیک، اصطلاح شهر الکترونیک یا شهر هوشمند نیز مطرح شد. به گونه ای که امروزه ایجاد شهرهای الکترونیک و استفاده از فناوری ارتباطات و اطلاعات در کاهش معضلات ترافیکی، ارتباط مستمر با مردم از طریق روابط عمومی های دیجیتالی، شهرهای سیار، سرعت بخشی به خدمات شهری و توسعه شهر هوشمند الکترونیک تاثیر مستقیم دارد. و می توان گفت آنچه یک شهر را به سمت هوشمندی پیش می برد، صرفا استفاده از ابزار الکترونیک و سیستم ارتباطاتی آن شهر نیست؛ بلکه نحوه برنامه ریزی و استفاده از این ابزار درجهت ارتقای سطح کیفی زندگی شهروندان یک شهر است. فناوری اطلاعات در فرایند توسعه شهری و ارتقای جایگاه مدیریت شهری در نظام اداری و اجرایی کشور و رفاه شهروندان از بخش های پیشران محسوب می شود و چنانچه در مدیریت شهری به ابعاد گوناگون فناوری اطلاعات توجه لازم صورت گیرد، مسیر توسعه شهری با سرعت بیشتری ادامه خواهد یافت و شاهد تحولات بزرگی در شهر و شهرداری خواهیم بود.

کلیدواژه ها:

فناوری اطلاعات ، هوشمند سازی شهری ، رشد هوشمند ، هوشمندسازی شهری