بکارگیری شاخص های حکمروایی خوب شهری در مدیریت اداره شهری

حکمرانی خوب شهری عاملی انکار ناپذیر در امر توسعه پایدار شهری و رشد و ارتقای شهرهای کشورمان می باشد. نظریه حکمروایی خوب شهری نظریه جدیدی است که پیاده شدن آن زمینه توسعه پایدار را در جامعه محقق می سازد. توجه به اینکه در کشور ما شهرنشینی سریع در تداوم با مدیریت شهری سنتی شرایط نامساعدی را در شهرها به وجود آورده است، ضرورت تقویت حکومت های محلی و مشارکت مردم و بخش خصوصی در برنامه ریزی و مدیریت شهری اجتناب ناپذیر است. لازمه رسیدن توسعه پایدار شهری، تفویض وظایف و صلاحیت ها و قدرت به حکومت های محلی و سایر ذینفعان محلی می باشد که تمام این ها در قالب شیوه جدیدی از اداره شهرها به نام حکمروایی خوب شهری تعریف می شود. در کشورهای پیشرفته برای حل مشکلات مدیریت شهری به خصوص در کلانشهرها مدیریت شهری بر مبنای نظریه حکمروایی خوب شهری می باشد. مسائلی همچون رشد روز افزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروندمداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره گیری از روش های مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است؛ یکی از روش های مطرح در در این زمینه حکمروایی خوب شهری است. مدل های مختلف جهانی و منطقه ای برای حکمروایی خوب شهری تعریف شده است و هر یک دارای ابعاد و مولفه های مختلفی می باشد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر شاخص های حکمروایی خوب شهری در مدیریت اداره شهری می باشد. نتایج پژوهش نشان داد افزایش روز افزون جمعیت شهرها مشکلات عدیده ای را برای اداره شهرها ایجاد کرده است. به طوری که حل این مشکلات به چالشی بزرگ برای مدیریت شهری تبدیل شده است به نحوی که مدیریت شهری به تنهایی قادر به حل این مشکلات نمی باشد. در این بین رویکرد «حکمروایی خوب شهری» را به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت و مقابله با این چالش ها معرفی نموده اند.

کلیدواژه ها:

اداره شهری ، حکمروایی ، حکمروایی خوب شهری ، شهرها