از باغ تا باغ (با نگرش بررسی ساختار باغ ایرانی در باغ فرش های صفوی)

باغ و قالی از قدیمی ترین پدیده های فرهنگی ایرانیان در سیر تاریخ است. نشانه هایی وجود دارد مبنی بر اینکه باغ و قالی ارتباطی تنگاتنگ با هم داشته اند. در ایران دست کم از دوره های هخامنشی و ساسانی در پیش از اسلام و همچنین از دوره های ایلخانی، تیموری و به ویژه دوره صفوی آثار مهمی از چهارباغ های قدیمی به جامانده است. به موازات باغسازی به سبک چهارباغ، حضور قالی های طرح گلستان یا چهارباغی نیز در دوره هایی از تاریخ ایران پررنگ و چشمگیر است. هر چند که از قالی های چهارباغی اواخر دوره صفوی تعداد زیادی باقی نمانده، ولی نمونه های انگشت شمار موجود، گسترش این سبک قالی را که بازتابی از نقش چهارباغ است، نشان میدهد. این پژوهش تلاش دارد جایگاه باغ ایرانی را در مفهوم فکری و معرفت شناختی و نقش آن در شکل گیری فرش در دوران صفوی را بررسی نماید. پرسش اصلی این است: طراحی باغ ایرانی چه تاثیری بر آرایش و نگاره های فرش ها در دوران صفوی داشته است؟ پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بوده و با روش مقایسه تطبیقی و مطالعه موردی به بررسی دو هنر اصیل ایرانی، یعنی فرش و باغ، پرداخته و از این رهگذر به تاثیر و تاثر این دو مقوله بر یکدیگر دست یابند. فرآیند تحقیق و استنتاج بر مبنای تحلیل نمونه های موردی استوار شده است.