واکاوی انتقادی رابطه هویت و پدیدار مکان در گفتمان معماری و شهرسازی

انگاره هویت در فضاهای مصنوع و بافت های شهری، در عین حال که از موضوعات بسیار مورد بحث در ادبیات معماری و شهرسازی پسامدرن بوده است، در حیطه مطالعات معماری و شهرسازی ایران معاصر به امری پروبلماتیک بدل شده است. از یک سو برخی مبانی فلسفی و نظری در باب هویت به مثابه مکان مندی، زیربنای بخش گسترده ای از پژوهش های کاربردی معماری و شهرسازی را شکل داده و به تجویز راهبردهایی در راستای هویت بخشی به کالبد محیط می انجامد؛ و از سویی دیگر خود این مبانی فلسفی در گستره علوم انسانی با پرسش هایی مواجه اند که اعتبار آن به عنوان مفروضات علمی را به چالش می کشد. این مقاله با رویکردی میان رشته ای و در راستای شناسایی نقاط بحرانی گفتمان غالب نظری پیرامون مفهوم هویت در معماری و شهرسازی، به تحلیل روابط معنایی میان دال های اصلی این گفتمان با مبانی فلسفی خود، و سپس تبیین حلقه مفقوده این روابط به عنوان محلی بالقوه برای بروز تعارضات در شیوه کاربست نظریه، پرداخته است. روش تحقیق به شیوه مروری و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای بوده و منابع به طور عمده از مقالات منتشر شده در سال های اخیر پیرامون موضوع هویت فضا انتخاب شده است.

کلیدواژه ها:

هویت شهر ، مکان مندی ، پدیدارشناسی ، هرمنوتیک ، عمل ، معماری.