واکاوی انتقادی رابطه هویت و پدیدار مکان در گفتمان معماری و شهرسازی

انگاره هویت در فضاهای مصنوع و بافت‌های شهری، در عین حال که از موضوعات بسیار مورد بحث در ادبیات معماری و شهرسازی پسامدرن بوده است، در حیطه مطالعات معماری و شهرسازی ایران معاصر به امری پروبلماتیک بدل شده است. از یک سو برخی مبانی فلسفی و نظری در باب هویت به مثابه مکان‌مندی، زیربنای بخش گسترده‌ای از پژوهش‌های کاربردی معماری و شهرسازی را شکل داده و به تجویز راهبردهایی در راستای هویت بخشی به کالبد محیط می‌انجامد؛ و از سویی دیگر خود این مبانی فلسفی در گستره علوم انسانی با پرسش‌هایی مواجه‌اند که اعتبار آن به عنوان مفروضات علمی را به چالش می‌کشد. این مقاله با رویکردی میان‌رشته‌ای و در راستای شناسایی نقاط بحرانی گفتمان غالب نظری پیرامون مفهوم هویت در معماری و شهرسازی، به تحلیل روابط معنایی میان دال‌های اصلی این گفتمان با مبانی فلسفی خود، و سپس تبیین حلقه مفقوده این روابط به عنوان محلی بالقوه برای بروز تعارضات در شیوه کاربست نظریه، پرداخته است. روش تحقیق به شیوه مروری و مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای بوده و منابع به طور عمده از مقالات منتشر شده در سال‌های اخیر پیرامون موضوع هویت فضا انتخاب شده است.