ارائه الگو توانمندسازی جهت ساماتدهی سکونتگاه های غیر رسمی (مطالعه موردی : محله دارک زینبیه اصفهان)

افزایش مهاجرت افراد غیربومی و کم درآمد به حاشیه شهرها، شهرها و مدیران شهری را با مشکلاتی روبرو کرده است و از زمینه های ناپایدار توسعه شهری محسوب می شود. در واقع افراد مهاجر و کم درآمد به دلیل نداشتن توان اقتصادی و پایین بودن میزان درآمد برای تامین مسکن خود به ساخت و ساز سرپناه و ادامه زندگی در حاشیه شهرها بدون مالکیت قانونی و خارج از حوزه مدیریتی حکمروایی شهری اقدام می کنند. مسکن موقتی یا دائمی با زیرساخت های بی دوام برای خود ایجاد می کنند، که منجر به شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی می گردد. این سکونتگاه ها فاقد امکانات و خدمات کمی و کیفی مناسب زندگی هستند و دارای مشکلات متعدد اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، زیرساختی، امنیتی، فرهنگی و ... می باشند. در این مقاله با اسفاده از روش توصیفی و مطالعات اسنادی جهت تولید چارچوب نظری کارا و روش شناسی جهت مورد پژوهی بهره گرفته شده است و در ادامه ضمن مطالعات و پیمایش میدانی به ارائه الگوی ساختاری توانمندسازی جهت ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی همراه با مشارکت افراد محلی و مدیران شهری با تدقیق در نمونه موردی محله دارک زینبیه پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه غیررسمی ، رویکرد توانمند سازی ، محله دارک زینبیه اصفهان